Begin jaren 60 van de vorige eeuw werd Kees van Dongen van Flakkee getransfereerd naar betaaldvoetbalclub DOS, de voorloper van FC Utrecht. Voor 3000 gulden, destijds een aardig bedrag voor een keeper. Hij had gereageerd op een advertentie in het Algemeen Dagblad waarin DOS aangegeven had op zoek te zijn naar een doelman. Zo ging het in die dagen. Hij onderging in Utrecht op eigen verzoek een keeperstraining en werd meteen gecontracteerd.
Heel veel wedstrijden in de eredivisie heeft hij niet gespeeld, maar toch heeft hij onvergetelijke avonturen beleefd. Zo keepte hij in Dublin en in Zaragoza toen zijn club Europees voetbal speelde in het allang ter ziele gegane toernooi om de Jaarbeursstedenbeker. In het profwereldje is hij gevormd. Hij heeft er een onvoorstelbaar fanatisme opgedaan dat nimmer is gesleten, ook op zijn oude dag niet. Kees is dik in de 70 nu, stamt dus nog uit de tijd dat de schepen van hout waren en de mannen van ijzer en straalt dat elke dag uit.
Na zijn actieve loopbaan deed hij vele ondersteunende werkzaamheden bij Flakkee, tenniste in de overige uren als een bezetene en hij is jarenlang keeperstrainer geweest van Melissant, een ander bescheiden clubje op Goeree. Daar nam hij de doelmannen onder handen als ware het commandotrainingen. Zelf spaarde hij zich daarbij ook nooit en ik denk dat hij sommige avonden vermoeider en meer onder de modder thuiskwam dan zijn keepers. Heel het dorp wist wanneer Melissant trainde, want op zulke avonden was de stem van Kees tot in de verre omtrek te horen als zijn keepers eens een balletje lieten glippen of niet snel genoeg naar de hoek gingen. In die dagen keek niemand bij Melissant er vreemd van op wanneer hij op het trainingsveld van de vierdeklasser zelf wel eens onder de lat ging staan om zijn keepers te laten zien hoe je zwevend een bal uit de kruising haalt. En hij maar roepen: ‘Gezien jongens? Klemvast! Zo moet dat.’
Legendarisch is het verhaal dat hij in januari 2014 tijdens een trainingskamp met Melissant in Spanje in een oefenpotje tegen de reserves van UD Nerja als veldspeler een kwartier voor tijd inviel en nog scoorde ook. De Spanjaarden schijnen er nog over gedacht te hebben die krasse Nederlander een contract aan te bieden. Twee jaar later was hij er weer bij op trainingskamp. Toen dook hij op de afsluitende training ballen uit de kruising. Niet te passeren was hij die dag; 71 jaar was hij toen.
Als het aan Kees had gelegen was hij tot zijn honderdste verjaardag keeperstrainer gebleven en misschien nog wel langer ook, maar begin dit seizoen is er toch een einde aan gekomen aan al het moois. Het lichaam wilde niet meer. Kees had meer en meer pijn in zijn lenden. Zo kon het echt niet langer en met heel, heel veel verdriet besloot hij er een punt achter te zetten. Kees geen keeperstrainer meer bij Melissant; dat moet hem pijn gedaan hebben, dat kunt u zich voorstellen.
Begin dit jaar is hij opgevolgd door Jacco van Dam, in het verleden doelman van Melissant en dus getraind en gevormd door Kees van Dongen. Dat zit dus wel snor en het zal vast wel goed gaan allemaal, maar bij mij knaagt het toch. Ik vind het sneu. Sneu voor Kees. Hij heeft zijn grote hobby noodgedwongen moeten beëindigen omdat het lichaam niet meer wil en kan dus niet meer doen wat hij ontzettend graag deed.
‘Dat kan’, zult u denken, ‘de man is al half in de 70; tijd om het wat rustiger aan te gaan doen’. Dat is misschien wel zo. En wijs van Kees is het ook dat hij gestopt is. Maar ik blijf het sneu vinden.
Heeft hij al een lintje gekregen?
