Het wilde maar niet op gang komen bij De Jodan Boys, zaterdag op het veld van Zwaluwen Vlaardingen. De thuisploeg zat er boven op. De mannen van Joop Hiele joegen op elke bal en het leek wel of de bezoekers niet gerekend hadden op zoveel weerstand. Spits Jorn van Lunteren kwam niet aan de bal, collega-aanvaller Ahmed El Azzouti lag regelmatig op de grond en spelmaker Mo Bellahcen verspeelde tot driemaal toe knullig een bal aan Lucas van Oeveren. Het was wachten op een goal van de thuisploeg en die kwam dan ook. Een corner werd door Mario Nijgh hard ingekopt, keeper Marvin Straver pareerde de bal, maar de rebound was voor Sanny Monteiro en dat betekende 1-0; dik verdiend gezien het spelbeeld. Niet dat Zwaluwen zoveel beter was, maar de thuisploeg streed voor elke meter en dat kon je van De Jodan Boys niet zeggen. Die ploeg speelde alsof ze er eigenlijk niet veel zin in hadden.
Eén man probeerde daar verandering in aan te brengen: Leroy Brank de aanvoerder. Leroy is van het onverzettelijke type. Ik heb hem al vaker aan het werk gezien en je kunt hem gerust de aanjager, de motor van de ploeg noemen. Hij houdt de grote lijnen in de gaten én heeft oog voor details. Hij zet zijn mannetjes op de juiste plek en gaat zelf elk duel aan. 32 Jaar is hij en je maakt hem niet meer zo gauw gek. Toen hij zag dat zijn ploegmakkers tekort kwamen tegen Zwaluwen stuurde hij hen in woord en gebaar naar die plekken waar het nodig was en gaf zelf het goede voorbeeld door te storen, te jagen en druk te zetten.
In de 26e minuut trapte Marvin Straver ver uit. Leroy kopte de bal door en toen stond Ahmed El Azzouti ineens voor doelman Nick Sanders. Maar de aanvaller trapte finaal over de bal heen. Sanders werd daardoor op het verkeerde been gezet en zo kon El Azzouti in tweede instantie toch scoren.
En nog was De Jodan Boys niet helemaal bij de les, want een minuut later kwam de thuisploeg wederom op voorsprong. Marlon Oranje mocht ongehinderd opstomen en poeierde loeihard in de linkerbovenhoek.
Toen stond Leroy echt op. Hij deed er zo mogelijk nog een schepje bovenop en joeg zijn mannen nog meer aan. Zijn prachtige bariton schalde over het veld en zie; zijn ploeg ging eindelijk voetballen. Een perfect genomen corner van Mo Bellahcen kopte Leroy bij de tweede paal zelf binnen en vanaf dat moment was er nog maar één ploeg die voetbalde: de ploeg van aanvoerder Leroy Brank, die altijd gaat tot het gaatje en zich helemaal in dienst stelt van het team waardoor bijvoorbeeld een raspaardje als Bellahcen kan doen wat hij wil.
Het duurde een dik half uur, maar toen zag je eindelijk leuke acties. De Jodan Boys is een voetballende ploeg en als de mannen van trainer Dennis van den IJssel het op hun heupen krijgen, dan lik je als neutrale toeschouwer je vingers erbij af. De ene fraaie aanval na de andere golfde over het veld en mooi om te zien was dat de spelers van De Jodan Boys elkaar een doelpunt gunnen. Bij veel teams zie je voetballers die het liefst zelf willen scoren om zo het mannetje te zijn; bij De Jodan Boys lijkt het niet uit te maken wie scoort. Als er maar gescoord wordt. Treffend voor het spel van de ploeg was het vierde doelpunt. De bal ging in het strafschopgebied van Zwaluwen pijlsnel van voet naar voet. Jorn van Lunteren had zelf kunnen schieten maar schoof af op Ahmed El Azzouti die er beter voor stond. Die had zelf kunnen scoren, maar tikte de bal opzij naar Mitchel Heerkens die er nog beter voor stond. Het ging allemaal zo snel dat de speaker in Vlaardingen de weg kwijt was. Hij kende het doelpunt toe aan nummer 6, Leroy Brank, maar die had alleen Jorn weggestuurd.
Het werd uiteindelijk 2-5 en ik heb alweer leuke dingen gezien van De Jodan Boys. Maar ze moeten er in Gouda niet te gemakkelijk over gaan denken. Het komt echt niet vanzelf, hoeveel leuke voetballers er ook in de ploeg staan. Gelukkig hebben ze de beschikking over Leroy Brank. Als die zijn fabelachtig mooie stem laat horen, weten zijn ploegmaten genoeg. Dan moet er gewerkt worden.
