Column Jan Schoonen: Maurice Tenwolde (NBSVV)

Op 5 december vorig jaar werd hij wakker met hevige buikpijn. Hij voelde zich erg misselijk. Moest overgeven. Je zou dan kunnen denken aan een blindedarmontsteking, maar dat was uitgesloten. Een dik jaar eerder was hij namelijk acuut geopereerd om zijn geklapte appendix te verwijderen. Drie maanden was hij toen uit de running, ook al omdat de operatiewond vanwege eventueel infectiegevaar niet gehecht werd. Het moest op natuurlijke wijze genezen. Al die tijd kon hij voetballen of trainen bij NBSVV wel vergeten. Dat kon pas eind oktober weer. Een hard gelag, want voetballen is voor Maurice Tenwolde zijn lust en zijn leven.

Als jong broekie werd hij in het seizoen 2005-2006 af en toe al opgesteld door trainer Evert Trouw. Onder diens opvolger Cor Bak werd hij een vaste waarde en sindsdien lijkt het wel alsof hij niet over de middenlijn mag komen. Van geen enkele trainer. Zelf vindt hij dat overigens geen straf. Een verdedigende en controlerende rol is op zijn lijf geschreven; dat vindt hij zelf ook. Tamelijk uniek voor een voetballer, want de meesten willen aanvallen en doelpunten maken. Maurice niet, die voelt zich happy als hij de gaten mag dichten of een aanvaller kan uitschakelen.

Maar op zaterdag 5 december voelde hij zich niet happy. Hij was hondsberoerd en miste dus alweer een wedstrijd. Ditmaal ZBVH thuis. In plaats van naar de voetbal ging hij bij de spoedeisende hulp langs. Daar dachten ze aan nierstenen. Maurice kreeg pijnstillende medicijnen mee en als de klachten aanhielden moest hij maar terugkomen. De klachten waren maandag niet verdwenen en later in die week werd een echo gemaakt. Toen werd meteen duidelijk wat de oorzaak was van de klachten van Maurice: lymfklierkanker. Die onthutsende boodschap ontving hij op donderdag 10 december. Het sloeg in als een bom. Desondanks was hij de zaterdag er op met zijn vrouw Manon aanwezig op de boutmiddag bij NBSVV, een jaarlijks terugkerend festijn. ‘Wat doe jij hier’ reageerden veel mensen van de club hogelijk verbaasd. Zij waren immers al op de hoogte van de onheilstijding die Maurice een paar dagen eerder ontvangen had. Maar Maurice wil niet zielig zijn. Toen ik hem belde en hem vroeg hoe het ging, antwoordde hij ‘goed’. ‘Dat zeggen er niet veel in jouw situatie’, zei ik. ‘Maar ik voel me ook goed’, zei hij lachend. En toen ik een paar dagen later aangeschoven was aan zijn keukentafel, kon hij weer lachen toen ik terugkwam op ons telefoongesprekje.

Maurice is zich volkomen bewust van wat hem overkomt. Hij heeft kanker. Dat weet hij maar al te goed. Maar hij voelt zich nu nog niet ziek, ook niet toen hij een paar weken geleden zijn eerste chemokuur kreeg. ‘Natuurlijk ben ik niet fit’, legt hij uit. ‘Met mijn werk als hovenier moest ik stoppen. Ik mag me niet inspannen. Als ik de trap oploop sta ik te hijgen. Maar ik voel me niet ziek. Straks als ik kaal word, dan is het misschien allemaal anders, maar nu wil ik zo veel mogelijk de dingen doen die ik wil doen. Alleen in een veel rustiger tempo, want mijn weerstand is ver gezakt. Ik ga nog altijd naar NBSVV. Kijken naar de wedstrijden. Dat doet trouwens wel zeer. Het trainen en voetballen mis ik enorm. De wedstrijdspanning. De sfeer onderling. De kleedkamerhumor. Het bier drinken als we gewonnen hebben. En ook als we verloren hebben. Ik ben er wel bij, maar het is anders nu, hoezeer iedereen ook zijn best doet om mij er bij te betrekken.’

In totaal acht keer heeft Maurice chemotherapie. De laatste keer in juni. Drie weken later is zijn zwangere vrouw uitgerekend. Als alles goed is, is de junimaand het startpunt voor een zonnige periode. ‘Daar ga ik wel van uit en die kans is heel reëel’, besluit hij. ‘Mijn arts heeft goede hoop dat het in juni genezen is en daar houd ik me aan vast.’ Ik ook. Ik wil hem weer zien voetballen. Hem de middenlijn overschreeuwen en dan zijn gezicht zien. Ik verheug me er nu al op. Sterkte Maurice, heel veel sterkte.