Hij werkte in de offshore. Hard labeur, want als hij van huis was, maakte hij dagen van 12 uur, 7 keer in de week, 4 weken achtereen. Daar stond tegenover dat hij na 4 weken arbeid 4 weken thuis was en telkens wanneer hij van het booreiland was weergekeerd bracht hij vele uren door bij zijn cluppie Vierpolders. Een helpend handje hier, een ondersteuninkje daar, altijd was hij wel in de weer aan de Coosenhoekstraat. Want zijn voetbalclub, dat bleef altijd trekken, hoe ver en hoe vaak hij ook van huis was. Naast zijn vrouw Hennie is vv Vierpolders de andere liefde van Andre Krowinkel en dat zou altijd zo blijven.
In 1992 overkwam hem een ramp. Een zwaar bedrijfsongeval veranderde zijn situatie in één klap zeer rigoureus. Andre brak zowat elk bot van zijn lichaam en was op sterven na dood. Maandenlang vocht hij voor zijn leven. Na een lange, lange strijd krabbelde hij weer op, figuurlijk dan, want de rest van zijn leven is Andre met een dwarslaesie gekluisterd aan een rolstoel.
Wie denkt dat Andre nu thuis achter de geraniums zit, heeft het mis. Ik zei toch al dat de vv Vierpolders zijn grote liefde is. Hij is daar nog altijd niet weg te slaan. Je ziet hem er tegenwoordig in zijn motorische scootmobiel, waarmee hij hoge snelheden haalt. De rookwolken komen nog net niet van zijn banden af. Max verstappen is er niks bij.
Andre doet nu veel en veel meer dan toen hij lichamelijk nog alles kon. Hij draait kantinediensten, is lid van de onderhoudsploeg, in de droge zomermaanden beregent hij het veld; je kunt het zo gek niet bedenken of Andre doet het. ‘Hij is een van de motoren van de vereniging’, beweert voorzitter Henk van Marion en daar is geen woord te veel mee gezegd.
Ik heb Andre zelf mogen meemaken, toen ik door de week eens op de club moest zijn. Binnen no time had hij met zijn scootmobiel een bak koffie voor me gehaald, sturend met één hand en in zijn andere hand als een volleerd ober het dienblad met volle kopjes. Hij liet mij de beregeningspompen zien en de andere attributen waarmee hij in de weer is. Ze zijn allemaal afgesteld op Andre’s zithoogte in zijn rijdende stoel.
Tjonge jonge. Je zult maar meemaken wat hem is overkomen. En dan nu, bruisend van energie in de weer voor zijn club. Diep respect heb ik voor hem.
Altijd staat hij klaar….ehhh… zit hij klaar, bedoel ik. Maar achterover leunen, dat doet hij niet. Never.
Er zijn honderden, zo niet duizenden mensen als vrijwilliger actief voor een voetbalclub. Die zullen echt niet op hun teentjes getrapt zijn als ik op deze plek Andre Krowinkel van Vierpolders benoem tot vrijwilliger van het jaar.
Integendeel Jan, helemaal mee eens!