De voorbereiding was koud begonnen. Pascal van Hulst, middenvelder bij OVV was als toeschouwer bij een wedstrijdje van het tweede aanwezig, samen met enkele ploeggenoten. Tijdens de rust trapten ze een balletje. Pascal stond in het doel en kreeg een keihard ingeschoten bal bovenop het puntje van zijn duim. Zijn maten gniffelden, maar echt gelachen werd er toen toch niet. Want Pascal kermde van de pijn. Later die dag ging hij zelfs naar het ziekenhuis. De diagnose luidde dat de aanhechtingsspieren van de linker duim fors overstrekt waren.
We zijn inmiddels een week of zes, zeven verder en Pascal loopt op een voetbalveld nog altijd in het verband. Vanaf de elleboog tot en met zijn duim is zijn linkerarm met bandage omwikkeld en daaroverheen zit witte tape. Elke training, elke wedstrijd is verzorger Gerard Visser een dik kwartier met Pascal bezig. Honderden meters verband en tape moeten er al verbruikt zijn. In de 16 jaar dat Gerard nu bij OVV in de weer is heeft hij iets dergelijks nog nooit meegemaakt. ‘Het mag wat kosten hier’, zei ik tegen hem en zinspeelde er op dat Pascal het wellicht uit bijgeloof doet. Voetballen als een halve mummie; het kan een manier zijn om op te vallen, nietwaar? Maar het schijnt toch echt anders te liggen. ‘Het is preventief en absoluut noodzakelijk’, aldus een stellige Gerard Visser. ‘Als hij er op valt, is hij nog niet thuis.’
Pascal-met-verband-om-zijn-arm voetbalt ondertussen veel beter dan vorig seizoen. Hij is nu een van de drijvende krachten in een jong en fris elftal, dat zondag de strijd aanbond met XerxesDZB, dat een jaar geleden nog in de 1e klasse uitkwam. Van die ploeg is weinig over, trouwens. Er staan 11 nieuwe voetballers in het veld en trainer is nu Marco Jalink, die vorig seizoen OVV onder zijn hoede had. Spelen tegen je oude trainer; dat is voor veel voetballers iets speciaals. Voor Jalink was dat ook het geval. Vorig seizoen had hij vaak geklaagd over de lengte van het gras op het hoofdveld in Oostvoorne: ‘Veel te lang’. Zondag stond er een klein, geel grasmaaiertje in de kleedkamer van de bezoekers. Er zat een briefje bij: ‘Als het gras te lang is, maai het dan maar zelf.’ Een fraai staaltje kleedkamerhumor, dat Marco Jalink wel kon waarderen.
De tweede goal van OVV was trouwens ook humor, maar daar zal Marco anders over denken. De gasten hadden met een listige vrije trap in de korte hoek van Jeffrey Schroevers zojuist gelijkgemaakt, toen OVV-rechtsback Brandon Taylor een spurt maakte van 40 meter en met een ziedend schot in de verre bovenhoek keeper Frank van Baarle kansloos liet. Dat het juist Brandon Taylor was, een jongen die vorig jaar bij Jalink weinig goeds kon doen en elke wedstrijd vanuit de dug-out wagonladingen kritiek te verwerken kreeg, was wel lachen. Het kan verkeren, zei Bredero al.
Ondertussen speelde Pascal van Hulst een dijk van een wedstrijd. Vooral die ene actie, vlak voor rust, toen hij de halve ploeg van XerxesDZB in de luren legde door kort na elkaar drie keer als winnaar uit een duel te komen, meteen met de bal aan de voet opstoomde en een perfecte voorzet op maat gaf op de inkomende Ferry van der Spuij, was van grote klasse. Van der Spuij miste overigens deze 100% kans; het zou niet de enige keer zijn dat hij een grote kans om zeep hielp. Pascal schold hem niet verrot…. Hij zocht zijn positie op het middenveld weer op en deed even later alweer nuttige dingen.
Na 2 wedstrijden heeft Pascal van Hulst al 6 punten met zijn makkers binnengehaald en in beide wedstrijden was hij een van de animators van de ploeg. Waarom overweegt hij niet om zich helemaal als een mummie in te laten pakken door Gerard Visser? Als je met een halve arm in het verband al zo veel beter voetbalt dan vorig seizoen, hoe moet het dan zijn met heel je lichaam in het verband?
