Boslooper. Mooie naam is dat. Passend ook bij degene die hem draagt: Jeffrey Boslooper, vele jaren bij IJVV De Zwervers speler van het eerste elftal. Lopen kon hij wel. Hij was zo’n jongen waar je als trainer op kon bouwen. Eentje die nooit zeurde, altijd zijn werk deed. En vaak nog iets meer dan dat. Jarenlang was hij niet weg te denken bij de club uit IJsselmonde. Tegenstanders hadden een kwaaie aan hem, want Jeffrey is zo’n voetballer die je drie keer voorbij moet eer je van hem af bent. Hij was aanvoerder en dat was niet voor niks. Hij ging elke week opnieuw tot het gaatje en of het nou ijskoud was en bijzonder guur of de mussen gebraden van het dak vielen; het maakte allemaal niks uit. Hij maakte zijn meters toch wel. Een echte hardloper en daarmee deed hij zijn naam eer aan.
Maar zeggen ze niet dat hardlopers doodlopers zijn? Plots was het gedaan met Jeffrey. Hij kreeg te maken met een vastloper. In november 2013 werd hij geveld door een hernia en vele maanden was hij uit de running. Terwijl zijn makkers week in week uit lekker aan het voetballen en aan het trainen waren, zat hij machteloos thuis. Herstellen van een operatie. Wachten totdat hij eindelijk weer kon en mocht. Hij was een levende zandloper geworden. Zijn herstel duurde lang, heel erg lang. En toen hij in het begin van dit seizoen dan eindelijk weer aanhaakte bij de trainingen van het eerste elftal, kwam hij er al rap achter dat hij de kracht miste en dat hij nog mijlenver van zijn oude, vertrouwde niveau zat. Nee dat ging hem niet worden, dat snapte hij zelf ook wel. Hij bemoeide zich al intensief met de jeugd van zijn kluppie, was ‘hoofd opleidingen’ en daar legde hij zijn ziel en zaligheid dan maar in. Voetballen deed hij ook nog, met een paar vrienden in het vierde elftal. Daar noemden ze hem Bossie. Hij zal er wel niet zo veel gelopen hebben… Ondertussen ging het met IJVV De Zwervers in de derde klasse D niet heel erg goed. In het seizoen 2014/2015 werden 22 puntjes bij elkaar gesprokkeld, net genoeg om rechtstreekse degradatie te ontlopen. In een poule met NBSVV en Hermes DVS zou uitgemaakt worden welke ploeg komend seizoen in de derde klasse mocht uitkomen.
Omdat zowel IJVV De Zwervers als NBSVV met twee doelpunten verschil van Hermes DVS wonnen zou de onderlinge wedstrijd van de twee winnaars op sportpark De Kreek in Nieuw-Beijerland allesbeslissend zijn. Beide ploegen moesten winnen en als het gelijk bleef, zouden er strafschoppen genomen worden. De bezoekers waren behoorlijk gehavend na hun winst op Hermes DVS. Dennis van Leeuwen, Jesse Fortes en Jay Falix waren geschorst en plots was daar Jeffrey Boslooper terug in de basis, voor de allereerste keer deze voetbaljaargang. Trainer Peter Huisman had de 31-jarige van stal gehaald en stelde hem op rechts in de verdediging.
Over die kant van het veld wordt de thuisclub zelden gevaarlijk. Jeffrey Boslooper speelt alsof hij nooit is weggeweest. Defensief staat hij meer dan zijn mannetje en af en toe trekt hij zelfs mee ten aanval. Nadat NBSVV al vroeg in de wedstrijd een grote kans op 1-0 mist, nemen de bezoekers steeds meer het heft in handen. Een hoofdrol is daarbij trouwens weggelegd voor Ronnie Pfeffer, een heerlijk voetballertje dat een leuke actie in huis heeft en bovendien in staat is met een splijtende steekpass een ploeggenoot de ruimte in te sturen. Dat doet hij een paar keer en dat is smullen. Ronnie zou alleen iets minder vaak op de grond moeten gaan liggen. Hoewel IJVV De Zwervers het beste van het spel heeft, is het NBSVV dat op voorsprong komt. Nog geen 5 minuten later staat het alweer 1-1. Een makkelijk gegeven strafschop wordt weergaloos in de kruising geknald door Pfeffer.
In de 2e helft gebeurt er niet heel erg veel. De ploegen zijn aan elkaar gewaagd en hoewel de belangen tamelijk groot zijn, is het onderlinge respect groot. Overtredingen worden nauwelijks gemaakt en zeker geen vervelende. Ik heb het wel eens anders gezien. Een kwartier voor tijd wordt aanvoerder Yannick Esajas gewisseld voor Soufian El Majjaoui en dan gebeurt er iets heel moois: de resterende speeltijd mag Jeffrey Boslooper de aanvoerdersband dragen. Terug is hij, daar waar hij hoort. De ware Boslooper is er weer! De wedstrijd loopt op zijn einde. Gescoord wordt er niet meer. Penalty’s dus; een loterij waarbij de zenuwen door de keel gieren en de meest koelbloedige wint. De eerste serie van 5 strafschoppen biedt geen uitkomst. Clifford Robinson schiet namens de thuisploeg over en Yassin Lahnich ziet zijn elfmetertrap gestopt door keeper Lars van de Erve. En dan trapt aanvoerder Brent de Haan de 8e penalty van NBSVV tegen de lat. En alsof het zo moest zijn, is daarna Jeffrey Boslooper aan de beurt. Hij trapt hard en feilloos binnen. Er moet op dat moment een golf van emoties door het lijf van Jeffrey gegaan zijn. Een heel jaar niet in beeld en dan een nagenoeg foutloze wedstrijd spelen en bovendien de allesbeslissende penalty binnentrappen. Als het lichaam het houdt, mag hij volgend seizoen nooit terugkeren naar het 4e elftal. Een Jeffrey Boslooper in deze hoedanigheid is namelijk van onschatbare waarde.
Complimenten voor deze leuk geschreven column