Met zijn opgeschoren kapsel, compleet met fraaie lok en zijn modieus getrimd baardje zou Niels Jacobs, de centrale middenvelder van NBSVV, zomaar een vaste klant kunnen zijn van Schorem, de trendy kapperszaak in Rotterdam. Gasten die daar komen staan overigens meestal vol met tatoeages. Of hij die ook heeft? Ik heb me laten vertellen van niet. ‘Wel een gouden tand en een piercing’, werd er maandag tijdens de wedstrijd tegen Simonshaven vanaf de bank geroepen, nadat ik mijn vraag gesteld had aan Mark Bravenboer, speler van hoofdklasser SHO en fysiotherapeut van beroep, die voor één keer verzorger was bij zijn oude club. Dat van die gouden tand en die piercing moet voetbalhumor geweest zijn, want de stemming zat er goed in bij de mannen van trainer Hans de Heer.
Simonshaven werd immers op een hoop gespeeld en een belangrijke rol was daarbij weggelegd voor de bebaarde Niels Jacobs, de nummer 10 van de Nieuw-Beijerlanders. Zelf scoorde hij niet, maar achter elke bal die hij raakte zat een idee. Niels was het eerste uur de absolute uitblinker. Volgens de mannen die de dug-out bevolkten zijn er dit seizoen genoeg wedstrijden geweest waarin zijn inbreng te verwaarlozen was, maar maandag tegen Simonshaven had Niels er kennelijk zin in. Hij deed weinig verkeerd. Vooral de keren dat hij de bal met één keer raken meteen doorspeelde naar een medespeler die hij al lang gezien had voordat hij de bal ontving, waren fraai om te zien. Niels is een voetballer die aldoor zeeën van tijd lijkt te hebben.
Bij NBSVV snappen ze trouwens waar het in het voetbal om gaat. Een nummer 10 moet centraal op het middenveld spelen, linksbenig zijn, een typisch lichaamskenmerk hebben en de klasse moet er van af druipen. Denk aan Maradona met zijn dikke, korte beentjes, aan Roberto Rivellino met zijn grote snor, aan Willem van Hanegem met zijn kromme poten en aan Günter Netzer met zijn Polleke Piekhaarkapsel. Niels met die grootheden vergelijken gaat een beetje ver. Niet voor niets is hij slechts een speler van de nummer 4 van de 4e klasse F. Maar met een flinke portie fantasie past hij wel degelijk in dit rijtje.
Niels draagt namelijk het shirt met nummer 10 op de rug, hij beroert elke bal met links (zijn rechterbeen moet van chocolade zijn), hij heeft een mooie baard en dito kapsel en hij transporteert elke bal precies naar de juiste plaats en bijna altijd voorwaarts. Maandag in ieder geval. Ik heb hem eerder dit seizoen nog niet aan het werk gezien en misschien hebben de wisselspelers wel gelijk als ze zeggen dat je hem in andere wedstrijden soms niet ziet, maar als Niels echt zo slecht is, dan zouden zij spelen en Niels niet. Toch? Voetbalhumor dus, alweer.
Ondertussen was NBSVV nog steeds de baas op het veld. Niels bleef met zijn oranje schoentjes met lepe passjes strooien en door doelpunten van Danny Pelizzon en ‘Pita’ Ridderhof was NBSVV al uitgelopen naar 0-2 toen het de beurt was aan Kevin de Faria om tweemaal te scoren, zijn eerste doelpunten sinds lange, lange tijd.
Het was al bij al een zorgeloos middagje voor NBSVV in Simonshaven. Een simpele 0-4 en alleen de dikke enkel die verdediger Clifford Robinson opliep na een onbeholpen actie van de nummer 14 van Simonshaven zat een beetje tegen. Het liep allemaal van een leien dakje en het was Niels Jacobs die zijn ploeg een dik uur lang bij de hand nam, voordat hij wat al te veel gas terugnam. Als het waar is wat zijn ploegmaten zeggen dat hij vaak genoeg totaal onzichtbaar is, dan moet hij zich toch een beetje schamen. Een speler die er pico bello uitziet en ook nog eens een fabelachtig linkerbeen bezit zou elke week moeten uitblinken. En niet alleen een uurtje tegen een laag geklasseerde ploeg als Simonshaven. Hij zou om te beginnen zijn niveau eens 90 minuten moeten volhouden. En deze constatering heeft niks te maken met voetbalhumor.
Jan, ik kan je niet duidelijk maken hoe blij ik van deze column word! Ik hoop dat Niels hem ook leest ;-).Thnx.