Het was een kwartier voordat de wedstrijd Barendrecht-Hoek zou beginnen. Geconcentreerd was Joey Jongman van de thuisploeg zijn warming-up aan het afwerken. Met een paar ploegmaten was hij aan het inpassen en doorlopen. Hij bood zich aan, werd aangespeeld en daarna ging alles weer van voor af aan. Normaal gesproken wil ik voetballers hiermee nooit storen, maar ik had Joey echt heel even nodig. Vier keer moest ik hem roepen, voordat hij mijn kant opkeek en zo ver van mij af was hij toch niet bezig. Ik had al meteen spijt dat ik hem uit zijn ritme haalde, maar omdat hij met een vragende blik een paar passen in mijn richting deed, stelde ik me voor en vroeg of hij na de wedstrijd even tijd voor me had. Dat had hij.
Joey zette zijn voorbereiding voort en ik liep verder, me vertwijfeld af te vragen waarom ik hem in vredesnaam even onderbroken had. Ik had hem na afloop toch kunnen opvangen?
Tijdens de wedstrijd heb ik vaak aan ons superkorte gesprekje tijdens de warming up gedacht. Het leek namelijk of Joey in de wedstrijd niet bij de les was. Hij had behoorlijk wat balverlies en was vaak net te laat. Maar goedbeschouwd voerde hij zijn taken wel goed uit. Hij was op het middenveld het aanspeelpunt en verdeelde het spel, liefst in zo weinig mogelijk balcontacten, omdat op die manier de vaart erin bleef en Hoek met die snelle spelverplaatsingen verrast zou kunnen worden. Op die positie op het middenveld hield Joey ook altijd oog voor de aanvallende bedoelingen van de Zeeuws-Vlamingen en probeerde die zo veel mogelijk te ontregelen. Niet door lijf-aan-lijfduels aan te gaan, want overtredingen rond de eigen zestien moesten vermeden worden, zo riep doelman Marc van Splunter meerdere keren. Nee, Joey ging de duels niet aan. Hij stapte in of stelde zich zo op dat de eerste snelheid uit Hoekse aanvallen gehaald werd.
Als je nou vraagt of Joey een grote rol had in de uiteindelijke 3-1 zege van de thuisploeg, dan zou je op het eerste gezicht zeggen dat het wel meeviel. Het was te vaak net niet bij hem. Alsof hij er nog steeds niet helemaal bij was. Een beetje van slag nog, omdat ik hem uit zijn concentratie had gehaald, een kwartier voor de aftrap. Hij speelde een keer of 10, 12 een bal in één beweging verder en deed dat meer dan de helft zo slordig dat het leer pardoes bij een Hoekspeler terechtkwam. Maar Joey stond wel bijna altijd op de goede plaats. Vaak niet waar de bal was, maar wel op de plek waar de bal zou komen. Joey was dus wel degelijk bij de les en mijn vraag van voor de wedstrijd leek hij toch vergeten te zijn.
Toch niet helemaal, want na afloop kwam hij uit de kleedkamer en stond me vriendelijk te woord. Of hij wel genoten had van de wedstrijd, zo vroeg ik hem. Een stomme vraag, want met alweer drie punten in de knip kun je als Barendrechtvoetballer genietend terug kijken. Zijn rol was tweeledig, zo vertelde hij desgevraagd. Hij moest proberen het spel te verdelen, maar moest ook altijd oog hebben voor het verdedigende werk. ‘Ik heb wel eens beter gespeeld’, gaf hij ruiterlijk toe, ‘maar we hebben gewonnen en dat is wat telt.’
Joey Jongman is volwassen geworden. Bij Spijkenisse, nam hij nog wel eens te veel hooi op de vork. Daar liep hij zich nog wel eens voorbij. Ze twijfelden daar ook wel eens een beetje aan zijn mentaliteit, omdat hij als geblesseerde voetballer ooit ’s middags met een blikje cola-tic rondliep, terwijl zijn ploeg aan het voetballen was. Maar toen was hij nog jong. Ik heb zaterdag op sportpark De Bongerd een speler gezien die geen gekke dingen deed. Die deed wat hij moest doen en tegelijkertijd oog hield op wat er om hem heen gebeurde. Als er bij een Barendrechtaanval meerdere middenvelders of verdedigers mee naar voor trokken, hield hij in en koos een plekje op het veld waar een mogelijk afgeslagen bal neer zou komen of waar een Hoekspeler met de bal aan de voet aan een tegenaanval kon beginnen. Dat niet alles lukte bij hem, geeft niks. Hij en ik weten dat hij nog beter kan. Secuurder vooral, met minder balverlies. Maar wat hij zaterdag deed was goed genoeg om een best wel goed voetballende ploeg als Hoek toch zo te ontregelen dat Barendrecht een overwinning kon behalen. Dat hij de corner trapte waaruit Jeffrey Aarts de openingstreffer kon scoren, vergrootte de inbreng van Joey alleen maar.
Vreemd is dat toch: hoe meer ik er over nadenk, hoe beter Joey zaterdag eigenlijk was.
Foto: Cees Bakker
Topspeler