Column Jan Schoonen: Wesley Berkhout

‘Wesley Berkhout overleden’. Het bericht, vorige week op VoetbalRotterdam, sloeg in als een bom. In Thailand was op een hotelkamer het ontzielde lichaam gevonden van de 32-jarige Spijkenisser, die volgens zijn vader Cyril al enige tijd in Thailand was om een profcontract af te dwingen. Je zult als vader en moeder op nieuwjaarsdag maar met dit nieuws geconfronteerd worden. Een ramp is dat! Zeer triest.

Op deze plaats wil ik vader Cyril, moeder Winny en broer Marciano alle sterkte toewensen bij het verwerken van dit grote verlies. Wesley is er niet meer en daar moet ik erg aan wennen. Vele, vele jaren heb ik hem gevolgd op de voetbalvelden en heb ik genoten van zijn kwaliteiten, die overigens niet altijd boven kwamen drijven. Ja, hij heeft op niveau gevoetbald, in de jeugdopleiding van Sparta onder meer en bij Heerenveen. Hij heeft bij SC Feyenoord gezeten, in de Italiaanse Serie B gevoetbald bij AC Monza, in het eerste elftal van Spijkenisse en bij nog talloze andere clubs. Maar hij heeft ook minder succesvolle jaren achter de rug bij clubs waar hij het seizoen niet eens afmaakte.

Wesley was een gevoelige jongen; met trots, maar ook met twijfel. Hij was overtuigd van zijn capaciteiten, capaciteiten die hij ontegenzeglijk had, maar hij had ook mensen in zijn buurt nodig die hem zelfvertrouwen gaven, die hem wisten te raken. Dan kwam het beste bij hem boven drijven. Zo iemand was Rob Kiebert, die hem als speler binnenhaalde bij SC Feyenoord, maar luttele weken later zelf vertrok naar betaaldvoetbalclub Sparta. Kiebert maakte naam en faam bij Sparta en Wesley Berkhout had een belabberd seizoen bij SC Feyenoord. Zijn trainer André Stafleu stelde hem slechts hoogst zelden op. Wesley verpieterde en verkommerde op de bank. Dolblij was hij toen een einde aan dat rotseizoen was gekomen. Zijn volgende club leek FC Den Bosch te worden. Hij speelde er een oefenwedstrijd tegen NEC, scoorde daarin, maar de eerstedivisieclub verkoos uiteindelijk toch een ander boven Wesley. En toen kwam hij weer in contact met Rob Kiebert. Misschien kon hij wel bij Sparta terugkeren. En als dat niet doorging, zou Kiebert in ieder geval een contract regelen bij een hoofdklasser. Dat zegde hij toe in een persoonlijk onderhoud. De volgende dag verongelukte Rob…..

Een rotjaar achter de rug bij SC Feyenoord. Ondanks een goede proefwedstrijd geen contract bij FC Den Bosch. De dood van Rob Kiebert. De wereld van Wesley stortte in. Hij dook op bij PFC in Geervliet, toen nog een tweedeklasser. Vol verwachting keek hij uit naar een seizoen waarin hij zich weer in de kijker zou gaan spelen. Het liep anders. Wesley zou het seizoen aan de Toldijk niet afmaken.

Na nog een aantal omzwervingen keerde Wesley dit seizoen terug bij SCO’63, de club waar hij ooit voor het eerst tegen een balletje aantrapte. SCO’63 was inmiddels een zaterdagclub en vertoefde in de vierde klasse. Toch had Wesley er zin in. ‘We worden kampioen’, zo wist hij zeker. De allereerste wedstrijd van de competitie speelde hij uit bij Zinkwegse Boys. Het was op zijn 32e verjaardag. Vlak voor tijd lag er een speler van Zinkwegse Boys op de grond en de scheidsrechter trok een rode kaart. Voor Wesley. Zeven wedstrijden schorsing! Bij SCO’63 hebben ze hem daarna nog maar één keertje terug gezien.

En nu staat er een overlijdensbericht op VoetbalRotterdam en wijdt ook het AD een stukje aan de plotselinge dood van Wesley in het verre Thailand. Dat hakt er in. Waarom moest het zo aflopen? Waarom? Waarom? Nooit zal ik meer zijn spel kunnen bewonderen. Nooit kan ik meer genieten van zijn fabelachtige motoriek, van zijn sluipende loop, van zijn wreeftrap.

Wes, ik ga je missen, man.

(Bovenstaand stuk is met toestemming van de familie Berkhout geplaatst.)