Terugkijkend op alweer een jaar voetbal is er één iemand die ik toch wel gemist heb: Wim Schwillens. Toen hij eind december 2013 terugtrad als bestuurslid voetbaltechnische zaken bij Nieuwenhoorn, verdween hij in de anonimiteit. Ik ben hem nooit meer tegengekomen en dat vind ik heel jammer, want ik waardeer Wim Schwillens ten zeerste. Nooit ben ik vergeten hoe hij als trainer van Nieuwenhoorn langs de lijn zat toen de club op zondag in de hoofdklasse speelde. Je hebt van die stresskippen als trainer, die om het minste of geringste uit hun vel springen en in woord en gebaar hun ongenoegen uiten als er iets gebeurt wat ze niet zint. Voorbeelden te over, nietwaar? Wim was niet zo’n trainer. Hij was de rust zelve en zag alles altijd in het juiste perspectief. Natuurlijk was hij bloedfanatiek en wilde hij heel graag winnen, maar dat moest niet ten koste van alles gaan en zeker niet ten koste van goed fatsoen.
Ik heb het meegemaakt toen een voetballer van een tegenstander vlak voor zijn dug-out een stevige overtreding maakte op een van zijn spelers. Waar de meeste trainers dan meteen opspringen en met verongelijkte gebaren minstens een gele kaart van de arbiter eisen, stond Wim rustig op. ‘Zo veel was er eigenlijk niet aan de hand’, zo zag je hem denken. Toen de arbiter, die met een noodgang aan was komen rennen, geel wilde trekken, reageerde Schwillens. Met de armen maakte hij sussende bewegingen en nog voordat de scheidsrechter de gele kaart uit zijn borstzak haalde, sprak hij hem toe: ‘Nee, nee, geel hoeft niet.’ Maar die gele kaart kwam er dus wel en Wim zei nog twee woorden: ‘Foei scheids’, in alle kalmte uitgesproken. Hoofdschuddend ging hij zitten.
Ik moet vaak aan Wim Schwillens denken als ik trainers langs de lijn te keer zie gaan en de vraag die ik dan steevast bij mezelf stel is: ‘Hoe zou het momenteel met hem gaan?’ Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem gebeld. Heb een kwartier met hem aan de telefoon gehangen. Wim blikte terug op zijn Nieuwenhoorntijd, toch wel zijn club, want aan de Rijksstraatweg is hij alles bij elkaar 16, 17 jaar in de weer geweest.
‘Wij wilden bij Nieuwenhoorn graag het hoofdklasserschap behouden en daarnaast aandacht schenken aan een gedegen en bewuste opbouw van een zaterdagtak. Daar hebben we veel tijd en energie in gestoken, maar op een gegeven moment kreeg ik toch wel in de gaten dat er mensen waren die in die contacten misschien wel met twee petten op zaten. De druk werd groot en dat resulteerde uiteindelijk in het besluit om voor de zaterdag te gaan en te stoppen met prestatief voetbal op zondag. Daar was ik heel teleurgesteld over. Niet alleen over die beslissing, maar ook in de mensen die uiteindelijk die beslissing namen. We hadden er zoveel tijd in gestoken en dan dit.’ Wim leverde zijn bestuursfunctie in en wilde even niks meer doen bij het voetbal. Hij stelde zich nog wel beschikbaar om zijn kennis en ervaring te delen, maar was daarbij niet van plan op zijn knieën te gaan liggen.
Natuurlijk ging hij af en toe wel eens bij een ploeg in de regio kijken, bij Brielle bijvoorbeeld en bij OVV, maar bij Nieuwenhoorn hebben ze hem niet meer gezien. De aanstelling van Steef Buijs als nieuwe trainer vindt hij overigens een stap in de goede richting. Dat bekijken van wedstrijdjes in de regio was trouwens ook niet helemaal je van het, want hij wilde absoluut de schijn vermijden dat hij op zoek was naar een functie bij de verenigingen die hij bezocht. ‘Je wordt wat ouder en je bent meer selectief in je keuzes’, zegt hij daarover. ‘Ik denk wel na nu of ik nog wel iets in de voetballerij wil doen, maar ben daar nog niet helemaal uit. Trainer wil ik niet meer worden. Die tijd heb ik gehad. Interne opleidingen verzorgen voor trainers binnen een club; dat lijkt me wel wat. Of een voetbalschool begeleiden. Maar ik heb nu de vrijheid en die is me ook wel wat waard.’ Wim is er dus nog niet uit. Ondertussen vind ik het een groot gemis voor het voetbal in de regio dat een man als Schwillens in de vergetelheid verdwenen is. Laat dit stukje een aanzet zijn voor een rentree. Wim hoeft geen Heintje Davids te worden van me, maar ik zou hem graag nog eens bij een club willen zien waar hij weer een voetbalpet op heeft. Of het er van komt? Ik weet het niet. Hoe dan ook; als ik hem ergens tegenkom, trakteer ik hem op een kop koffie. Dat heb ik hem beloofd.
Mooi verhaal over een goede trainer, maar bovenal een bijzonder mens die altijd voor iedereen klaar staat.
een man die een groot kennis heeft van coaching en begeleiding van de coaches en speciaal de jeugd trainers menig zal zijn advies missen.
Een geweldige bezeten trainer en een fijne man in alles wat hij deed.
ben het zeker met je eens Jan, ook ik zou Wim graag terugzien, Altijd een erg sociale, sterke persoonlijkheid geweest die voor veel clubs van onschatbare waarde kan zijn in eender welke functie dan ook.
Mooi verhaal Jan, Wim is altijd al een gentleman geweest. Een voorbeeld voor velen.