Natuurlijk was het geen overtreding. Mark Bevaart had de bal al lang weggewerkt toen Joost Leonard aan kwam stormen en gillend ter aarde stortte. Scheidsrechter Van Rijsbergen beloonde het theater van de Katwijkspits met een vrije trap, diens ploeggenoot Donny van Oijen posteerde zich achter de bal, nam een aanloop en schoot. De lat keerde het schot en Leonard was er als de kippen bij om het leer achter doelman Dyron Bijl te frommelen: 2-1 voor Katwijk en daar zou geen verandering meer in komen.
Het was zuur voor de Spijkenissers en menige supporter beklaagde zich na afloop over de scheidsrechter, ook trainer Peter Wubben deed dat. Maar zou het niet beter zijn geweest de hand in eigen boezem te steken? Het is juist de leepheid van een speler als Leonard die Spijkenisse de das om deed. Hij peurde uit een kansloze situatie een vrije trap op een gevaarlijke plek op het veld en die listige leepheid ontbeerden de groenwitten. Een duikeling gepaard met een harde gil had hen wellicht ook een vrije trap op de rand van de zestien opgeleverd. En waarom kon Leonard trouwens die terugspringende bal als eerste beroeren? Waar waren de verdedigers op dat moment? Naïef kun je dat noemen. Even naïef was het om de drie 100% kansen in de tweede helft niet om te zetten in een doelpunt. Katwijk-Spijkenisse, de eerste competitiewedstrijd dit seizoen van beide ploegen in de hoofdklasse B was een boeiend schouwspel. De bezoekers hadden een puntje kunnen pakken, maar lieten dat na. Dat hadden ze vooral aan zich zelf te wijten. Die kansen voor Jazzy Adams en Ruperto Dorothea in de tweede helft hadden er in gemoeten.
De terugkeer van Spijkenisse na vele, vele jaren in de hoofdklasse was er meteen eentje waarmee de spelers van Wubben met de neus op de feiten gedrukt werden. Welkom in de harde wereld van de hoofdklasse. Toch was Wubben tevreden over het spel van zijn manschappen. Ze hadden zich het snot voor de ogen gelopen en alles gegeven.
Het toonbeeld van die prima instelling was Julien Gret, een van de zelfopgeleide spelers die in de basis stond. Julien speelde omdat hij groot en sterk is, een groot loopvermogen heeft, een goed schot in de benen en ook nog eens goed kan koppen. De eerste twee vaardigheden kwamen zaterdag uit de verf, de andere twee veel minder. Julien liep als aanvaller eigenlijk alleen maar jagend en storend achter de Katwijkspelers aan. Kilometers legde hij op die manier af en zijn medespelers deden dat ook allemaal. Op die manier ontregelden ze het spel van de thuisploeg, die vorig seizoen uit de Topklasse degradeerde en vergeleken met Spijkenisse, dat vorig seizoen nog in de 1e klasse uitkwam, een veel grotere begroting heeft en aansprekende namen in het veld heeft staan. Maar namen zeggen niet alles in het voetbal. In de Primera Division won Real Sociedad in de tweede speelronde van het grote Real Madrid en het zijn zulke dingen die het voetbal zo leuk maken. Je kunt je dus als ‘kleine’ ploeg wapenen tegen grote namen: compact spelen, het veld klein houden, met de hele ploeg jagen en storen, zo het spel van de tegenstander ontregelen, niks weggeven en zelf blijven loeren op de spaarzame kansen die je onherroepelijk ook zal krijgen. De spelers van Wubben waren goed geïnstrueerd en voerden al die taken naar behoren uit. Katwijk kwam maar moeilijk in de wedstrijd en creëerde alleen kansen bij spelhervattingen; na corners en vrije trappen. Dat was zeker ook te danken aan Julien, die steeds weer joeg op de man in balbezit, die dan vaak niks anders wist te doen dan de bal breed te spelen of naar achteren te verplaatsen. Het tempo werd op die manier uit de wedstrijd gehaald en dat deden de bezoekers dus goed. Dat ene moment voor hen kwam er ook. Met de bal aan de voet stak Ruperto Dorothea na een half uur het middenveld over. Hij speelde Julien Gret aan, die slim bij zijn directe bewaker Michiel van Dam was uitgestapt en zo voor zichzelf een metertje ruimte had gecreëerd. In één vloeiende beweging speelde Julien het leer door in de vrije ruimte, precies in de loop van Dorothea die meteen uithaalde en de bal in de verre hoek knalde: 0-1. Het was de eerste keer dat Spijkenisse combinerend voor het doel van keeper Atam Koroglu kwam en het was meteen raak. Dat gebeurde in de tweede helft nog drie keer, maar toen stond het vizier niet meer zo scherp. Ondertussen waren de Katwijkers door een kopbal doelpunt van de te vrij staande Marciano van Mengerink op 1-1 gekomen en leek de wedstrijd dus uit te draaien op een verdienstelijk gelijkspel. Maar toen was daar die vrije trap met noodlottige gevolgen en konden de Spijkenissers met nul punten terug de bus van Ringelberg in.
Julien Gret had een waardevolle inbreng in de wedstrijd, maar kwam goed beschouwd toch niet aan zijn eigen spel toe, net als het leeuwendeel van zijn ploeggenoten. Organisatorisch stak het allemaal goed in elkaar, de inzet was prima, de opofferingsgezindheid ook, conditioneel zat het snor, maar de scherpte ontbrak. Achterin bij de 1-1 bijvoorbeeld, maar ook voorin. Eén doelpunt uit vier hele grote kansen; op dit niveau is dat te weinig. Julien kreeg één mogelijkheid. Hij schoot van buiten de zestien op doel, maar verdediger Danny de Jel haalde de bal van de lijn. Moegestreden werd Julien na een dik uur gewisseld. Hij had zijn werk goed gedaan en zijn trainer was over hem dan ook dik tevreden. Maar zijn schot op doel was niet geplaatst genoeg. Kopkansen kreeg hij niet. Met het balbezit deed Spijkenisse toch iets te weinig en met de kansen die het kreeg dus idem dito. Het was goed wat Julien en zijn kameraden zaterdag lieten zien, maar nog niet goed genoeg.
De bal werd absoluut gespeeld. Denk dat de scheids floot voor een opeenstapeling van: de actie voorafgaand en het feit dat er met 2 benen naar de bal werd gegaan.
Goed stukje weer.
We hebben wit we hebben groen we worden wereldkampioen!!