Na afloop van Hekelingen-SV Charlois schoot ik hem aan: ‘Gino, mag ik je wat vragen?’ ‘Natuurlijk’, zei hij zeer vriendelijk met een innemende glimlach. Ik stelde me voor en vroeg hem of hij het op het veld naar zijn zin had gehad. ‘Ja zeker. Achter een balletje aan rennen is het leukste wat er is; vooral als het zo’n lekker weer is als vandaag’, antwoordde hij terwijl hij het zweet van zijn aangezicht veegde. Ik legde hem uit dat hij weliswaar een aardige wedstrijd had gespeeld, maar dat ik me langs de kant ook had verbaasd over zijn houding. ‘In woord en gebaar roep je bij je medespelers en bij de scheidsrechter nogal wat irritatie op. Dat gebeurde vanmiddag regelmatig. Waarom doe je dat? Dat gedrag heb je toch helemaal niet nodig. Je haalt er bovendien je zelf ook mee uit het spel.’
Tijdens de wedstrijd had ik met stijgende verbazing gezien hoe Gino Capobianco, de 22-jarige middenvelder van de fusieclub uit Charlois, te keer ging. Voortdurend hief hij de armen op in wanhoop en de gehele wedstrijd was hij aan het mopperen, 90 minuten lang. Dat deed hij niet op zijn tegenstanders, doch op zijn ploeggenoten. Als zij in zijn ogen een bal niet helemaal perfect rondspeelden bijvoorbeeld. Als een opbouw onderbroken werd door een slordige pass. Als een tegenstander iets te vrij gelaten werd of als er niet doorgejaagd werd. Hij had het aan de stok met scheidsrechter De Otter, die hem bij een minuscuul natrapje bestraffend toesprak. ‘Niet doen!’, zei de leidsman streng toen Gino zijn been even optilde en Bilal Tsouli lichtjes toucheerde. De leidsman probeerde het voorval zo met de mantel der liefde te bedekken, maar toen Gino op het standje van de scheidsrechter reageerde met de vaststelling dat die het toch echt verkeerd had gezien omdat de Hekelingenspeler hem het shirt bijna uitgetrokken had, kreeg hij alsnog een gele kaart gepresenteerd. Ja, er hoefde iets maar een klein beetje mis te gaan in het spel van zijn ploeg, of Gino liet dat merken. Stapeldol werd iedereen van SV Charlois van zijn geouwehoer en talloze keren werd hij daarop aangesproken. Ook vanuit dug-out. ‘Hou nou je mond, man. Je hebt al geel’, waarschuwde de gewisselde Dario Lara Olaya hem, toen hij luttele minuten na zijn gele kaart alweer liep te mopperen. Het was aan dovemansoren gericht. Die middag zou niemand Gino Capobianco stil krijgen.
Toch is Gino helemaal geen vervelende voetballer. Hij schopt geen tegenstanders doormidden. Hij is niet agressief en hij gebruikt geen scheldwoorden. Langs de kant keek ik gefascineerd naar een voetballer die wilde winnen en steeds wanhopiger werd toen dat dreigde te mislukken. Nee, zo op het oog had Gino het bepaald niet naar zijn zin, want lang niet alles lukte bij Charlois en sommige ploegmaten werden steeds gefrustreerder van zijn commentaar. Maar Gino was ook met regelmaat ook boos op zichzelf. Toen hij een vrije trap vanaf de zijkant te hard en te hoog voor het doel schoot bijvoorbeeld. Niemand kon er bij komen en het leer ging ver voorbij de tweede paal over de achterlijn. Gino kon zich wel voor de kop slaan. Dat deed hij dan ook en dat gebaar ging gepaard met een fikse portie zelfkritiek. Hardop. Secondenlang. Op dat moment snapte ik het. Gino doet niemand kwaad. Hij is weliswaar genadeloos in zijn kritiek, maar gebruikt geen schuttingtaal en scheldt niemand uit. Gino wil winnen en als hij nog maar denkt dat dat niet gaat lukken, komt zijn Zuid-Europese natuur naar boven. Gino is Italiaan, een vurige jongen, barstensvol temperament. Wat Gino doet, bedoelt hij niet vervelend. Maar zo komt het vaak wel over. Als iets niet lukt, raakt hij zeer snel van de kook. Dan is hij boos op alles en iedereen. En op zichzelf. Maar dat duurt nooit lang, want als er even later wel iets leuks gebeurt op het veld, zie je hem genieten. Mooie dingen doet Gino zelf ook genoeg. Hij is vaak aan de bal en doet er meestal iets goeds mee. Als SV Charlois diep in de tweede helft een veilige voorsprong ziet verdampen omdat Hekelingen er nog een schepje bovenop doet, is Gino helemaal niet meer te stoppen in zijn commentaar. Hij ziet de bui al hangen. Inderdaad is het wachten op de winnende treffer van de thuisploeg, op basis van inzet nog verdiend ook. Dan beslist Gino de wedstrijd. Ter hoogte van de middenlijn ontvangt hij de bal. Hij draait weg bij tegenstander Tsoudi, versnelt en passt haarscherp in de loop van rechtsbuiten Rick Danse. Zelf sprint Gino door naar het doel van Hekelingen en staat precies op de juiste plek wanneer Danse voorzet. Snoeihard knalt hij de bal onder de lat. Het was een weergaloze actie en alleen al daarom mag je eigenlijk niet boos zijn op hem. Ja, je kunt je ergeren aan zijn commentaar en aan zijn gebaartjes, maar hij besliste wel het potje. Zijn medespelers hingen dan ook blij en opgelucht om zijn nek, nadat hij de 2-3 had gescoord. Ze moeten zijn gemopper maar met een korreltje zout nemen. Gino Capobianco is namelijk een heerlijke voetballer. Bij SCO’63 deed hij vorig seizoen ook veel leuks met een bal. Maar ook daar werden ze soms knettergek van zijn gepraat in het veld. ‘Ja, dat weet ik ook wel’, maakt Gino na de wedstrijd zijn antwoord op mijn vraag af. ‘Dat doe ik al van kleins af. Daarom redde ik het niet in de jeugdopleiding bij Feyenoord. Zolang ik voetbal ben ik zo en ik denk dat het nooit meer verandert.’ Hij lacht en op dat moment ben ik helemaal gewonnen. Als Charlois nog eens in de buurt komt voetballen, dan ben ik present. Voor spelers als Gino ga ik naar het voetbal. Zijn gemopper neem ik dan maar op de koop toe. Dat hoort er eigenlijk gewoon bij.
