Column Jan Schoonen: Piet Vlug (Spijkenisse)

Anderhalve week geleden kwam ik hem nog tegen, toen ik met een grote doos onder de arm de Hema buiten stapte. Als altijd groette hij me vriendelijk. Hij gaf me een hand en was meteen ad rem. ‘Zo, dat zijn geen kleine blocnotes meer’,  sprak hij, daarmee refererend aan de minieme A-6 schrijfboekjes die ik altijd en overal uit mijn binnenzak tover als ik een aantekening wil maken. Nadat ik uitgelegd had dat het geen schrijfblokken waren, maar fotolijstjes, kwam het gesprek al snel op zijn club. Piet Vlug is namelijk erevoorzitter van Spijkenisse dat op dat moment met zeven punten voorsprong aan de leiding ging in de eerste klasse C. ‘Promotie naar de hoofdklasse is na al die jaren eindelijk in zicht’, zei ik. Daar wilde Piet nog niks van weten. ‘Zo ver is het nog niet, hoor’, hield hij een grote slag om de arm, ‘er staan nog moeilijke uitwedstrijden bij Zuidland, Rijsoord  en Sliedrecht op het programma en de thuiswedstrijden tegen VVGZ en Pelikaan moeten eerst ook nog gewonnen worden anders is de afsluitende wedstrijd tegen SHO pas beslissend. Er is dus nog een hele lange weg te gaan.’

Nee, hoewel Spijkenisse er florissant op stond, was Piet Vlug nog niet euforisch. De uitwedstrijd tegen Zuidland zit er inmiddels op en daar verspeelde Spijkenisse met een 0-0 gelijkspel 2 punten, waardoor SHO, dat zelf wel won, de achterstand verkleinde tot 5 punten. Hoewel hij dat zelf niet zal toegeven zal Piet Vlug nog lang niet rustig slapen, vermoed ik. Spijkenisse zit hem in het hart en ook als het goed gaat, zal hij een rampscenario nooit uit zijn gedachten bannen. Het spreekwoord ’je moet de huid niet verkopen voordat de beer geschoten is’ zou zijn levensmotto kunnen zijn.

Na een jarenlang verblijf vanwege zijn werk in Curaçao, waar hij een topfunctie bekleedde en in de hoogste kringen verkeerde, kwam Piet bij Spijkenisse aanwaaien toen zijn zoon Kees er ging voetballen. Dat is al heel lang geleden, toen de club nog op sportpark Schiekamp speelde, maar sinds die tijd is Piet niet meer uit beeld geweest. Een betere voetballer dan zijn zoon heeft hij bij Spijkenisse trouwens nooit meer gezien en nog elke winter, als Kees bij de nieuwjaarswedstrijd half strompelend nog even mee hobbelt, dient hij hem kwaliteiten toe waaraan vele huidige Spijkenissers nooit kunnen tippen. Maar dat terzijde.

Als vader van een voetballende zoon werd hij al snel aangeklampt met de vraag of hij niet iets voor de club wilde doen; zo ging dat bij elke vereniging en bij Spijkenisse was dat ook het geval. Het duurde dan ook niet lang of Piet was bestuurslid.  Jaren later was hij ook nog een tijdje voorzitter en over die periode zijn mooie anekdotes in omloop. Piet zat er als preses namelijk boven op. Elke week moest menigeen bij hem verantwoording afleggen over de taken die uitgevoerd moesten worden en o wee je gebeente, als dat niet binnen de afgesproken tijd gebeurde. ‘Ben je klaar? Nee? Waarom niet? En wanneer denk je dat het wel klaar is?’ Piet was er eentje van de oude stempel, niet makkelijk, maar je kon altijd op hem rekenen. Hij was geliefd binnen de vereniging en ook bij uitwedstrijden, toen Spijkenisse nog in de hoofdklasse speelde bij clubs als DOVO, IJsselmeervogels en Huizen was hij met zijn gedistingeerde voorkomen en onbesproken gedrag een graag geziene gast. Als de rest van de club na alweer een grote nederlaag terug naar Spijkenisse wilde, moesten ze vaak wachten op Piet, want die stond in de bestuurskamer aan het buffet zijn buik vol te eten. Piet houdt van lekker eten en een borreltje slaat hij niet af. Calvados, jenever, het maakt niet uit. Er bestaan ook legendarische verhalen over hetgeen er na terugkeer in Spijkenisse gebeurde, als een groepje Spijkenissers bij het toenmalige restaurantschip Augusta nog een vorkje wegprikte, maar daar zal ik maar niet over uitweiden.  Piet is geen alcoholist, zeker niet, maar een levensgenieter is hij wel.

85 Jaar oud is hij nu en al een paar jaar erevoorzitter van Spijkenisse. Hij ontvangt bij thuiswedstrijden gasten van de tegenstander en die rol is hem op het lijf geschreven. Mooi is het ook hem daarna te zien, als de wedstrijd eenmaal begonnen is. Dan loopt hij met de handen op de rug op zijn dooie akkertje een rondje om het veld om in een hoekje het spel te volgen. De zenuwen moeten dan door zijn lijf gieren, maar dat merk je nooit aan hem. Piet Vlug is de rust zelve, lijkt het, maar o wat zal hij opgelucht zijn als de terugkeer in de hoofdklasse eenmaal bereikt is. Zonder concurrent SHO daarmee te kort te willen doen, is dat Piet op zijn ‘oude dag’ van harte gegund.