Column Jan Schoonen: Peter Boot (Lombardijen)

Toen hij zaterdagmiddag via de zij-ingang de piepkleine bestuurskamer van Lombardijen binnenkwam en zich aan me voorstelde, was hij kort maar krachtig: ‘Peter Boot. Ik ben 66 jaar en ik heb helemaal niks met voetbal’. Maar hij was toch echt gehuld in een geel trainingspak en aan die outfit te zien, had hij wel degelijk een taak bij de thuisploeg, die de strijd aan zou gaan binden met koploper Brielle. Zo’n introductie roept bij meteen een vraag op. ‘Wat doe je dan hier?’, zo vroeg ik hem dan ook. Peter stak meteen van wal: ‘Ik ben conditietrainer en afkomstig uit de atletiekwereld. Mijn taak bij Lombardijen is de jongens klaar te stomen zodat ze het 90 minuten kunnen volhouden. Dat begint al in de voorbereiding. Dan laat ik ze elke training de trappen nabij het stadion oprennen. Dat zijn er in totaal 520.’  Hij zei het met een stalen gezicht en wees daarbij naar De Kuip, die in de onmiddellijke nabijheid van het voetbalveld van Lombardijen ligt. Meteen dacht ik aan de arme Miralem Sulejmani en Ismail Aissati, die bij Ajax, toen Martin Jol nog trainer was, voor straf de trappen van de ArenA moesten oprennen. ‘Dan zijn die gasten hier zeker wel blij met jou,  zo vroeg ik hem. ‘Hier is dat niet als straf bedoeld. Het is gewoon nodig dat de spelers genoeg energie hebben’, antwoordde Peter  en hij keek erbij alsof het traplopen de doodnormaalste zaak van de wereld is. ‘Voetballers zijn in principe lui, hebben niet zoveel discipline. Maar ik ga er in de voorbereiding vol tegenaan. Ik jaag ze elke training de trappen op, die ze met twee treden tegelijk op moeten. Dat is trouwens niet alleen goed voor de conditie, maar ook goed voor de moraal. Die trappen; dat vinden ze namelijk niet leuk. Het is dan allemaal tegen mij. Ik ben het mikpunt. Zo kweek je dus niet alleen conditie, maar ook saamhorigheidsgevoel en teamgeest.’

Tjonge jonge, je zal maar selectiespeler zijn bij Lombardijen! Er zijn trainers die elke oefening op het trainingsveld met een bal doen, maar aan de Buitendijk op sportcomplex Varkenoord worden ze door Peter Boot de trappen nabij het Feyenoord Stadion op- en afgejaagd. Zou hoofdtrainer René van Antwerpen op zulke avonden een kaartje leggen in de kantine, zo vroeg ik me in gedachten af. Hoofdschuddend verliet ik de bestuurskamer. De wedstrijd tegen Brielle stond op het punt van beginnen en per slot van rekening was ik daarvoor gekomen. Want de grote vraag was: hoe zou de koploper het er van af gaan brengen na de onverwachte thuisnederlaag tegen CWO, een week eerder? Dat was meteen al duidelijk: niet best. De eerste helft waren de mannen van trainer Steef Buijs onthutsend zwak en dat lag niet aan de wind, die in de lengterichting over het veld waaide. Dat lag aan de onverzettelijkheid van Lombardijen. Meteen na het beginsignaal van scheidsrechter Switser klapten de spelers van de thuisploeg er namelijk vol op. Met tomeloze inzet zetten ze druk op elke Briellenaar in balbezit. Ze renden als ‘gekken’ over het veld, legden vele, vele meters af en trokken de ene sprint na de andere. Na  tien minuten kwam Lombardijen op voorsprong. Een verre inworp van Jelle Verhoeff bracht zoveel paniek in de defensie van Brielle teweeg, dat Benjamin Baan simpel kon scoren.

Na dat doelpunt deden de spelers van Lombardijen er nog een schepje bovenop. Ik heb nog nooit een ploeg gezien die zoveel meters aflegt op het veld. Zou die Peter Boot dan toch gelijk hebben? Nee, dat kan niet, wist ik zeker: na rust zou het zaakje als een pudding in elkaar zakken. Maar dat gebeurde niet. Na een paar minuten in de tweede helft was het alweer Benjamin Baan die profiteerde van een onoplettendheid in de achterhoede van Brielle. Hij schoot niet eens zo hard op doel, maar omdat de bal onderweg lichtjes getoucheerd werd, stond het plots 2-0. Hoewel Brielle niet lang daarna via een intikker van de verder onzichtbare Charlo Hassell op 2-1 kwam, bleef Lombardijen de bovenliggende ploeg. Elke speler van de thuisploeg  legde minstens 15 kilometer af op het veld en talloze keren dook er iemand voor het Brielledoel op. Peter Boot zag het vanaf de zijlijn tevreden aan. ‘Vertel nog eens van die trappen bij De Kuip’, zo vroeg ik hem een kwartiertje voor tijd en meteen kwam er weer een heel verhaal over energie, conditie en discipline. Ondertussen trok ‘oude’ Harold van der Ent een sprint van zeker veertig meter zonder dat hij de bal kreeg. Dat was het grote verschil tussen Lombardijen en Brielle. Waar Brielle op de dag dat de wedstrijd tegen Rozenburg afgelast werd niet  eens een training inlaste, liepen de Lombardijenspelers zich die dag ongetwijfeld weer het snot voor de ogen. Het zijn de spelers die zaterdag de drie punten binnen haalden en de eer opstreken, maar ik weet het nu zeker: die Peter Boot is bij Lombardijen van onschatbare waarde.