Column Cor Hulsbus: Gertjan Terlouw

Vrijwel elke club kent iemand die als stille kracht veel voor een club betekent. ,,Je mist deze mensen pas als ze er niet meer zijn,’’ wordt vaak beweerd. Hardwerkende clubmensen die een vereniging een enorm warm groot hart toedragen, die hun voetballeven lang lid zijn van die club. Die zonder morren diverse functies vervullen. Die als speler het voortouw nemen, als leider de bindende factor zijn tussen alle factoren. Bij Excelsior Rotterdam zijn we afgelopen week zo een clubman kwijt geraakt, of eigenlijk twee, want voor Rob Albers gelden deze typeringen ook.

Op donderdag 30 januari was de onlangs 53 geworden Gertjan Terlouw een keeper aan het regelen voor die avond. Vanuit zijn administratiekantoor aan de Maaskade legde hij contact met een politieman die dan die avond het doel zou moeten verdedigen in de door Terlouw mede opgezette zeven-tegen-zevencompetitie. Hoe wrang is het dat deze zelfde agent nog geen uur later in het kantoor aanwezig moet zijn om een man met een hartstilstand te reanimeren. Hoe wrang kan het zijn dat iemand die twee keer per week voetbalt en er topfit uitziet er plotseling niet meer is? Heel wrang, luidt het enige antwoord.

TeROUW

Tijdens de crematie, donderdag 6 februari was de aula van crematorium Schollevaar prop- en propvol nadat op de woensdagavond al honderden mensen in zijn woonplaats Hendrik-Ido-Ambacht afscheid hadden genomen van Gertjan Terlouw. De broer van echtgenote Monique haalde uit Terlouw het woord TROUW. Een prachtige vondst, trouw aan zijn vrouw, dochter Diantha en zoon Guido met wie hij al enkele jaren in Veteranen 2 voetbalde. Maar het woord trouw slaat zeer zeker op de clubliefde. Bezig aan zijn 44^ste seizoen bij Excelsior, als langst spelend lid van de club die hij dus in vele hoedanigheden diende.

teRlOUW

Rouw. Uit Terlouw kun je ook het woord rouw maken. Vrijwel alle veteranen van beide teams waren aanwezig, alsmede het bestuur, de clubmensen en oud-spelers met wie hij zo lang samenspeelde. Al die volwassen mannen rouwden, oprecht, al een week lang. Een uur na het bekend worden van het overlijden zochten de veteranen elkaar op, via de mobiel, social media of ’s avonds in de kantine. De rouwadvertentie in het AD moest per se maandag mee, zodat heel voetballend Rotterdam zou kunnen lezen dat een zeer gewaardeerd lid voortaan niet meer op de velden aanwezig zou zijn. Het stukje op VoetbalRotterdam werd massaal doorgestuurd, want velen wisten en weten wie Gertjan Terlouw is. De man die de club op alle fronten vertegenwoordigde, die teams regelde voor de toernooien in binnen- en buitenland, want uitnodigingen kreeg Gertjan in overvloed. Zijn verschijning, zijn vastberadenheid, sportiviteit en inzet om een team op de been te krijgen en te houden waren bekend en ongekend. Ongekend in de zin van bijzonder. Moest een wedstrijd worden verzet, Gertjan regelde het. Waren er onverhoopt te veel afzeggingen bij een van de twee teams, Gertjan regelde vervanging. Was er geen scheidsrechter, Gertjan regelde een arbiter. Op zaterdag alvast de tas met kleding ophalen en zondags weer terug brengen op Woudestein, niets was hem te veel. Zonder een wanklank, zonder gemopper, want op je medespelers en je club mopper je niet. Daar houd je van, zoals je van je gezin houdt.

Vorige week werd het duel met DRL uiteraard afgelast. Deze week zou tegen HOVDJSCR worden gespeeld, maar de veteranen weten het even niet meer. Het rouwen is in volle gang. Maar ook de onwetendheid. De wedstrijd verplaatsen? Moeten we Gertjan vragen…..Nooit, nee nooit kunnen deze mannen meer iets aan Gertjan vragen. Ze zullen het voortaan alleen moeten doen en dat zal niet lukken. Voortaan zal de winnaar van de zeven-tegen-zevencompetitie de Gertjan Terlouw Bokaal krijgen. Helaas zal zijn veteranenteam deze prijs niet winnen, want dit team ontbeert de kwaliteiten daarvoor, zoals ze nu meerdere kwaliteiten zijn kwijt geraakt. Onvervangbare kwaliteiten.

Soms zie je in de media beelden van rouwende spelers en onderschat je als buitenstaander het verlies. Nu ervaren deze mannen dat het verlies van een AANVOERDER werkelijk te groot voor woorden is. De veteranen moeten verder, maar weten niet hoe. Het echte clubgevoel binnen de vereniging Excelsior is ongekend groot, zo bleek en blijkt nu. Ieder jaar een wedstrijd spelen op 30 januari, elke week met rouwbanden, zoon Guido aanvoerder maken? Plannen te over, maar het verlies is ontelbaar groter dan de allergrootste nederlaag. Want verliezen was Gertjan gewend, bijna elke week. Toch bleef hij immer vrolijk, soms dollend, soms uiterst serieus. Maar altijd als een ware  aanvoerder. Elke vereniging zou zo’n aanvoerder en clubman wensen.

Onze noeste aanvoerder in alles, keihard en voorop gaand in de strijd,

een leven lang Excelsiorman, is geheel onverwachts getackeld door de kille dood.

Vanaf nu zullen we het zonder jou moeten doen, voor altijd,

we weten nu dat we dit niet kunnen, jouw verlies is voor ons te groot.

Guido, Monique, Diantha en alle familieleden,

we wensen jullie alle sterkte die we maar kunnen wensen.

Maar we weten dat het verlies, in de toekomst en nu, in het heden,

ondraaglijk zal zijn voor jullie, zijn dierbaarste mensen!