Tom Larsen stopt verplicht bij Zuidland

Tom Larsen en Zuidland gaan aan het einde van het seizoen uit elkaar. Larsen, die Zuidland met veel succes van de vierde naar de eerste klasse wist te loodsen, dient vanwege het gebrek aan het UEFA-A diploma, te stoppen als hoofdtrainer. Larsen is daarmee na Peter Ketting (Ommoord) de tweede trainer, die slachtoffer wordt van zijn eigen succes.

Larsen meldt op de website van Zuidland het volgende: “Aankomende zaterdag is de wedstrijd tegen Zaamslag alweer de laatste van de eerste competitie helft. De eerste helft van het seizoen zit er bijna op en we kunnen concluderen dat de bij elkaar gevoetbalde punten toch een teleurstellend gevoel geven. Natuurlijk wisten we van te voren dat we een seizoen zouden gaan draaien die in tegenstelling tot de vorige zes seizoenen er een zou zijn waarbij we voor het eerst geen rol van betekenis zouden gaan spelen. Een slecht resultaat aankomende zaterdag tegen Zaamslag betekent zelfs dat er geen enkele ploeg onder ons staat. Iets waar we maar niet vanuit moeten gaan. Een overwinning is noodzakelijk om aansluiting te blijven houden bij de onderste ploegen.

Spelen we dan zo slecht of is het niveau dan gewoon te hoog gegrepen? Ik ben ervan overtuigd dat dit niet zo is. Buiten de twee slecht gespeelde thuis wedstrijden tegen Alblasserdam en Nieuw-Lekkerland is er zeer redelijk gespeeld. Misschien ben ik een beetje te gekleurd maar ik durf zelfs te zeggen dat ik vind dat we goed hebben gespeeld. Bij veel wedstrijden waren we voetballend vaak de bovenliggende partij maar wisten de punten soms om onverklaarbare redenen niet over de streep te trekken. De complimenten waren voor ons en de punten waren voor de tegenstander.

Ik ben als trainer van Zuidland nu met mijn zevende seizoen bezig en heb met de technische staf en de spelers louter en alleen maar succes jaren beleefd. Dus het is voor mij, maar ook een groot deel van de spelersgroep even wennen om ook de andere kant van de medaille te zien. Vaak zie je dat terug in de sfeer, trainingsopkomst en dergelijke maar het tegendeel is het geval. De opkomst, beleving en niveau van de trainingen zijn op zijn best gezegd goed! Ik durf zelfs te zeggen, dat dit moeilijke jaar sportief gezien, voor mij persoonlijk, mijn meest fijne jaar is. Ik ben elke keer weer verrast over de ontwikkeling van de meeste spelers. Op een paar uitzonderingen na blijven de meeste spelers zich door ontwikkelen. Wanneer stopt dit? Ook de trainingen zijn in tegenstelling tot voorgaande jaren van een goed niveau. Hiermee bedoel ik dat er maar zelden een training onder de ondergrens zakt. Ook het acceptatie niveau van de groep onderling is gegroeid. Dit komt misschien doordat we elk jaar, ondanks dat we nog steeds een jonge groep hebben, een jaartje ouder worden. De ingrediënten voor een goed resultaat zijn dus aanwezig. De punten zouden moeten komen. (Niet teveel schorsingen). Daar heb ik ook het volste vertrouwen in.

We gaan nog steeds voor behoud in de eerste klasse. Dit heb ik in een evaluatie gesprek met het bestuur ook kenbaar gemaakt dat dit bij de technische staf en de spelers nog steeds leeft. Deze conclusie heeft uiteraard voor mij persoonlijk wel gevolgen. Bij handhaving in de eerste klasse ben ik niet bevoegd om nog een jaar v.v. Zuidland te mogen trainen. De KNVB geeft namelijk maar 1 jaar dispensatie. Ondanks mijn nog doorlopende contract zal ik met pijn in mijn hart op zoek moeten gaan naar een andere club. Het valt me zwaar om een mooie club als v.v. Zuidland te verlaten. Ik had graag de tien jaar vol gemaakt maar regels zijn regels. Ook het afscheid van de technische staf welke ook al zeven jaar bij elkaar is (een unicum), is moeilijk en dan niet te spreken over het afscheid nemen van de spelersgroep. Met een groot gedeelte van de groep ben ik wekelijks al vele jaren aan het werk.

Natuurlijk valt het me zwaar maar ik besef dat ik de afgelopen zeven jaar een bevoorrecht mens (trainer) ben geweest die met het volste vertrouwen van het bestuur in alle rust heeft mogen werken aan de doelstelling om een stabiele tweede klasser te worden. Gelukkig is het allemaal nog niet zover en kunnen we nog een half jaar alles uit de kast halen om lijfsbehoud in de eerste klasse te bewerkstelligen want laat het duidelijk zijn dat het mijn grootste wens is om niet te degraderen. Een groter afscheidscadeau kan ik mezelf niet wensen.”