Column Cor Hulsbus: Excuses

De afgelopen week heb ik geen column kunnen schrijven. Mea culpa, te druk? Ja en nee. Onlangs werd mijn 82-jarige moeder bruut thuis overvallen in haar nieuwbouwflat. Door drie ‘jonge meiden’ die hapjes bij zich hadden en zogenaamd voor het goede doel geld kwamen ophalen. Haar buurvrouw was net een minuut de deur uit en buiten was het al flink donker om tien over vijf, donderdag 21 november. Vervolgens werd ze opgesloten, in elkaar geschopt en geslagen en dus beroofd. Met een hartinfarct en vele kneuzingen tot gevolg. Op brute wijze. Ja en? Nou dat zal ik u vertellen. Allereerst moet dit weer eens een waarschuwing zijn voor alle ouderen maar zeker ook voor jonge mensen. In het ziekenhuis sprak ik twee agenten die me vertelden dat ook jonge mensen thuis worden lastig gevallen met bloemen schenkende ; postcodeloterijmedewerkers’ die zogenaamd zeggen dat de bewoner een grote prijs heeft gewonnen. Dat de politie deze zaak van mijn moeder zeer serieus nam en neemt, maakt me dankbaar jegens deze overheidstak. Ze doen er alles aan om de laffe daders te pakken. En dat heb ik gemerkt. De stadsmarinier, burgemeester Aboutaleb, Elize Amons (Zakenpartner), slachtofferhulp Hannie en tal van anderen spraken hun medeleven uit in woord en gebaar. Dit doe je niet bij ouden van dagen!

Dat we daarna van vrijwel iedereen te horen kregen dat Leefbaar Rotterdam en Geert Wilders voortaan hun stem krijgen, ligt voor de hand. Dat je als zoon en gezin dan geleefd wordt door alles en iedereen is ook voorspelbaar. Maar dat je vervolgens enorm woedend blijft en agressief is in mijn geval minder voorspelbaar. Normaliter ben ik de rust zelve en kan ik na drie keer kanker alles veel makkelijker relativeren. Maar dit niet! Vorige week liet ik bewust het voetballen schieten. Afgelopen zondag speelden we met veteranen twee tegen Slikkerveer. Een oudere vriendelijke scheidsrechter moest het na een merkwaardige strafschop meteen ontzien. Wat nou respect? Zaterdag zag ik nog ergens een krantenkop dat de KNVB te weinig deed en dat het respect voor de scheids nog in veel gevallen niet was zoals het zou moeten zijn. Nou, dat heb ik geweten.

Ik kan dat nu ook volmondig beamen. Onze oudste medespeler van 76 ging ook een keer ‘uit zijn dak’ tegen de arbiter, maar deed dit rustig en met respect. Ik niet, bleef zeuren en mekkeren. Voelde de agressie in me opkomen en was in staat om alle veteranen van de tegenpartij roekeloos neer te schoppen. Ik had moeten schoppen tegen het lederen speeltuig, de bal in het doel moeten knallen. Maar nee, ik bleef onrustig in mijn kop en wilde gewisseld worden. Maar onze wissel Guido was al geblesseerd. Op ons niveau, vorig jaar bijna gedegradeerd naar het G-voetbal, zo laag spelen wij, hoort deze vorm van agressie absoluut niet. Zoals die nergens thuis hoort. Verbaal geweld, ik weet nu wat het is. Gerard begon ook telkens tegen mij te zeuren en zelfs tegen hem reageerde ik verkeerd. ,,Als je nu blijft zeiken, krijg je een dreun van me!”  ook deze reactie past natuurlijk niet op een voetbalveld waar al die oude mannetjes net doen alsof ze Feyenoord – PSV spelen. Gelukkig moest ik naar dit duel in de Kuip. Want anders…?  Ik weet het niet. Tot wat is een woedende man van vijftig in staat? Telkens las ik op deze site en in de media over agressie op het veld. Ik weet nu waar dit vandaan kan komen. Maar zeg er wel meteen bij: excuses, mea culpa. Ik ben blij dat niemand mijn slachtoffer is geworden. En Gerard? Die hield verstandiger wijs zijn mond, alleen tegen mij. En de einduitslag? We schijnen gewonnen te hebben, met dezelfde uitslag als Feyenoord. En daar moet het om gaan: het voetbalspelletje. De woede blijft echter, de laffe overval is nog lang niet uit mijn hoofd, helaas. Daar kan ook de KNVB niets aan doen.