Met de schilderachtige stijging op de ranglijst en de wetenschap dat de eerste overwinning in de tweede periode geregistreerd staat is de kliederboel gedurende de eerste drie wedstrijden nu wel vergeten. In september stond Neptunus-Schiebroek (zondag 1) voor het eerst sinds vijftig jaar onderaan en ging Rob Jacobs in het zwart gekleed. Drie weken lang was hij twee druppels water Maarten van Rossem, vol ijzige humor ten einde zijn somberheid te verbergen. Nu midden in de herfst draagt hij een gekleurde blouson met daaronder een gekleurd polo met korte mouwen. Hij heeft de zomer in zijn hoofd. Zestien punten uit zes wedstrijden.
Het laatste kind van de rekening was TOGB, dat met 2-0 klop kreeg en bij elke poging tot revanche de gehoopte werkelijkheid in abstractie zag veranderen omdat Nick Vervoort zijn doel driedimensionaal verdedigde. Realisten zagen hoe hij twee keer bij een stoffige inzinking erger voorkwam. Optimisten waren er laconiek onder, omdat ze wisten dat hij in vorm is. Terwijl de kenners (en daar krioelt het van) na afloop vonden dat elke andere uitslag volkomen misplaatst zou zijn geweest. Dat schurkt ernstig naar de waarheid.
Neptunus-Schiebroek bepaalde het spelbeeld, was het vaakst in balbezit, ook balvast, soms te balvast, waardoor Jacobs opstond, ging zitten, wéér opstond en na rust tot op de tribune letterlijk hoorbaar aanmoedigde tot snellere reflexen. Hij vond dat de 2-0 te lang uitbleef en zat ‘m zichtbaar te knijpen. Totdat rechtsback Nick Erkelens aan de zijlijn deed waarmee Wim Suurbier groot geworden is en Sander van Gool zich op zijn beurt conformeerde aan het verwachtingspatroon van een spits: aannemen, raak. Jacobs is daarna niet meer van zijn stoel af geweest. We hebben hem ook niet meer gehoord. (Wat een rust).
Onoverzichtelijker was het bij het eerste doelpunt. Maar het terugdraaien van de camera’s bracht uitkomst. Anthony Sintniklaas. Met het hoofd. Hij had het s ’morgens bij het tweede nog van Anish Meijer afgekeken. Eigenlijk was het een carambole, want er kwam ook een rug van een Berkelaar aan te pas, maar so what. Het was in elk geval een opsteker, die van rechts door de altijd overal te vinden Sjors te Duits was voorbereid en bezien in het licht van de verhouding Neptunus-Schiebroek ook toekwam.
Gevaar van een revival met zestien punten uit zes wedstrijden zijn na afloop dan wel, met het programma van de komende weken in de hand, de bespiegelingen op gunstige vooruitzichten. Nieuwkoop, CVV Zwervers, Poortugaal. Drie promovendi. Drie bengelende clubs. Als er niet zo duidelijk over de goede kansen gespeculeerd zou zijn, zou ik het niet eens hebben geweten. Anderszins is het optimisme ook wel weer begrijpelijk en een bewijs dat men in de tweede periode wil bewijzen dat de eerste (in de startfase) een vergissing was. Nog één ding. De na rust voor Rakheem Adrianus ingevallen Max Bronswijk ontving de meeste complimenten. De vorig jaar langdurige ziekenhuispatiënt is inmiddels weer helemaal de oude. Hij voetbalt letterlijk en figuurlijk ‘geruisloos’ goed.
Opstelling: Nick Vervoort; Nick Erkelens, Frank Docter, Michael Wilson, Daniel van Delft; Paul Hoekstra, Sjors te Duits, Leroy van Bueren; Rakheem Adrianus (45. Max Bronswijk), Sander van Gool, Anthony Sintniklaas.
