Zijn tweelingbroer zou Eddy kunnen heten en hijzelf Jordy, maar vader Ton Pattinama besloot in 1989 zijn pasgeboren tweeling de voetbalnamen Edinho en Jordao te geven. Ton moet een groot liefhebber zijn van het Braziliaanse voetbalelftal en een vooruitziende blik hebben gehad. Zijn zoons doorliepen de jeugdopleiding bij Feyenoord en op 20-jarige leeftijd maakte Jordao zijn debuut in De Kuip. Ook zijn broer was ooit actief in het betaalde voetbal. Bij NAC Breda kwam hij tot 5 wedstrijden in het eerste.
Dit seizoen spelen Jordao en Edinho voor het eerst sinds jaren weer samen. Dat doen ze bij hoofdklasser Deltasport in Vlaardingen, niet geheel toevallig ook de club waar vader Ton dit jaar weer neergestreken is als trainer. Zaterdag stond op sportpark De Broekpolder de stadsderby tegen Zwaluwen van Adrie Poldervaart op het programma en dat is een wedstrijd die enorm leeft; niet alleen in Vlaardingen, maar bij ook. Ik erheen dus.
Jordao Pattinama was aanvoerder van de thuisploeg en binnen zeven minuten had hij al een onuitwisbare indruk op me gemaakt. In dat tijdsbestek had hij na een geweldige passeeractie op de achterlijn de bal panklaar teruggelegd op zijn broer en voor zichzelf twee honderd procent kansen gecreëerd. Gescoord werd er niet, want Nicky Sanders, de keeper van de bezoeker die gestoken was in een foeilelijke knalgeel fluorescerende keepersoutfit, reageerde telkens zeer alert en bleek ook later in de wedstrijd een onneembare horde voor de aanvallers van de thuisploeg. Sanders was niet de enige uitblinker. In een groot gedeelte van de eerste helft en ook in het begin van de tweede helft was er nog een speler die met kop en schouders uitstak boven de rest: Jordao Pattinama. Hij was het die Deltasport bij de hand nam. Hij was het die zich langs toch lang niet misselijke verdedigers als Edwin van Bueren en Frank Stienstra slalomde. Hij was het die keer op keer zeer dreigend opdook in de vijandelijke defensie. En, zoals gezegd, hij was het die binnen zeven minuten drie enorm grote kansen creëerde, waardoor de wedstrijd al in een vroegtijdig stadium beslist had kunnen worden. Wat een voetballer!
Maar het doelpunt viel aan de overzijde. Het was eigenlijk de eerste keer dat Zwaluwen daar geraakte. Marlon Oranje verlengde een vrije trap van Osvaldo de Pina en zo stond het plots 0-1, op dat moment qua klassenverhouding zeker niet verdiend. Maar scoren is ook een kwaliteit. Na de rust trok Jordao opnieuw de aandacht. Meteen na de aftrap trok hij ten aanval, passeerde alweer een paar verdedigers en kwam met de bal aan de voet andermaal alleen voor keeper Sanders uit. Het was zijn derde zelf gecreëerde honderd procent kans. En wederom scoorde hij niet, want opnieuw lag Nick Sanders in de weg. Het was om hopeloos van te worden. Na die kans kwam Zwaluwen beter tot zijn recht en werd steeds duidelijker waarom de ploeg samen met Hoek de hoofdklasse B aanvoerde. De mannen van Adrie Poldervaart vonden elkaar steeds beter, lieten de bal het werk doen, voetbalden zich onder de druk van de thuisploeg vandaan en smoorden zo de storm van Deltaport. De spelers van die ploeg waren nauwelijks nog in staat hun uitblinkende aanvoerder te bereiken en voorin maakte Jordao het ene wanhopige gebaar na het andere. Moedeloos werd hij er van. Steek je zo goed in je vel, speel je de pannen van het dak en dan ga je toch de bietenbrug op. Want ondertussen was Zwaluwen via Frank Stienstra na een dik uur spelen uitgelopen tot 0-2. Toen was het beste bij Deltasport er wel vanaf.
Toch scoorde de boomlange Gert-Jan van der Veen luttele minuten voor tijd uit een voorzet van Jordao met een geplaatste kopbal nog de aansluitingstreffer, maar Arij van Bree maakte meteen daarna aan alle twijfel een einde: 1-3. De ploeg van Poldervaart kon dus met drie punten op zak de kleedkamers weer in. Daar vernamen de spelers dat Hoek tegen ’s-Gravenzande had gelijkgespeeld en zij nu lijstaanvoerder zijn. Zo beleefde Zwaluwen een fijne middag. Jordao niet. Die droop teleurgesteld af. Hij had na zijn derde kans nog een paar ballen kansrijk teruggelegd en een vrije trap van grote afstand in de benedenhoek geschoten, maar telkens weer lag die dekselse Sanders in de weg.
Jordao zal er geen troost aan hebben, maar ik heb zaterdag erg van hem genoten.
