Column Jan Schoonen: Anrico van den Hoed (KNVB)

De regen kwam met bakken uit de lucht. De wind joeg gierend over het sportpark van OVV en de ruiten in de bestuurskamer van OVV rammelden vervaarlijk in hun sponningen. Toch zou de thuiswedstrijd van de plaatselijke zondagtweedeklasser tegen Olympia uit Gouda doorgang vinden. De club had immers de beschikking over een kunstgrasveld en hoewel het water op de aanpalende grasstroken een decimeter hoog stond, was al vroeg op zondagochtend besloten naar dat kunstgrasveld uit te wijken. Scheidsrechter Anrico van den Hoed was dan ook goedgeluimd uit zijn woonplaats Leiden vertrokken met de zekerheid dat hij die middag ‘zijn’ wedstrijdje zou gaan fluiten. Onderweg had hij nog wel te maken met diverse wegwerkzaamheden, een filetje hier en daar, maar dat kon zijn humeur niet verpesten. Hij had een lekker muziekje in de auto, het dak lekte niet en zijn ruitenwissers werkten prima. De reis naar het verre Oostvoorne was dus zo ongezellig nog niet.

Bij OVV aangekomen werd hem een bakje koffie met een koekje gepresenteerd en met het wedstrijdformulier was hij zo klaar. Voor de zekerheid inspecteerde hij een half uurtje voor aanvang toch nog even het kunstgrasveld, waar zojuist de ontmoeting van OVV 2 tegen DHZ 2 in 9-0 overwinning van de thuisploeg was geëindigd. Meteen zag hij dat vlakbij de uitgang van het sportpark een enorme plas water stond, die ook een strook van een meter of acht bij anderhalve meter het kunstgras bedekte. Dat water kon niet weg, want de plas reikte tot ver op de naastgelegen grasstrook en daar zou een nijlpaard kunnen zwemmen. Met die grasstrook had Van den Hoed niks te schaften, maar die waterstrook op het kunstgras baarde hem grote zorgen. ‘Dat zou toch wel gevaar kunnen opleveren als daar slidings gemaakt gaan worden’, zo dacht hij en hij besloot meteen dat er die middag in Oostvoorne niet meer gevoetbald zou worden. Niet dat Anrico dacht dat er voetballers zouden gaan verdrinken op het kunstgrasveld, maar hij wist ook dat de aanhoudende regen het waterpeil op het veld alleen maar zou doen stijgen. Hij kwam de aanwezigen in de bestuurskamer op de hoogte brengen van zijn besluit tot afgelasting en dat werd door alle aanwezigen meteen gedwee geaccepteerd. Op één man na: Olympiabestuurslid voetbal Fred Reynaers. Die was het er helemaal niet mee eens. ‘Ik vind die beslissing heel voorbarig’, sprak hij. ‘Er is niet eens geprobeerd het water te verwijderen.’ Hoe dat zou moeten gebeuren, dat zei hij er niet bij.

Voor een goed begrip moet gezegd worden dat de reis van de spelersbus van Olympia minder rooskleurig was verlopen dan het autoritje dat Anrico van den Hoed achter de rug had. In de bus had de kachel niet aangestaan en menig inzittende was in Oostvoorne totaal verkleumd uitgestapt. Er werd dan ook reikhalzend uitgezien naar een hartverwarmend potje voetbal, dat de lichaamstemperatuur van de Goudenaren positief zou beïnvloeden. Nu doemde de koude bus weer op, terwijl men nog niet helemaal hersteld was van de ondergane ontberingen van de heenreis. Maar arbiter  Van den Hoed hield voet bij stuk. ‘Dat er geen actie ondernomen wordt, is niet aan mij. Wat er aan gedaan zou kunnen worden, daar ga ik niet over. Ik ben geen terreinknecht. Ik constateer dat het te gevaarlijk is om te voetballen en ik blijf bij mijn beslissing.’

Hoewel ook ik een vergeefse reis naar Oostvoorne had ondernomen, kon ik die houding van Anrico van den Hoed wel waarderen. Ik had hem al een paar keer een wedstrijd hier in de regio zien fluiten en was toch wel onder de indruk gekomen van zijn kordate optreden. Anrico is namelijk een klein, tenger ventje. Hij lijkt eerder op een wielrenner dan op een scheidsrechter. Een wielrenner formaat klimmertje. Frêle van postuur, rank lichaampje en verre van breedgeschouderd. Maar hij had er altijd de wind onder. Voetballers konden veel doen, maar hij was de baas en dat werd altijd geaccepteerd. Nu stond Anrico niet op een veld. Hij zat uiterlijk onbewogen het betoog van Reynaers aan te horen. ‘Wij zijn helemaal uit Gouda gekomen en wij  willen graag voetballen’, zo probeerde het bestuurslid nog. ‘Je kunt altijd nog met je bus naar het strand rijden om daar een balletje te trappen’ opperde ik nog. Gelaten nam Fred afscheid en even later vertrok ook Anrico. OVV-Olympia zal op een andere datum gespeeld worden. Benieuwd of die enorme plas water dan al weg is.