Zaterdag 25 mei stapte de equipe van Auke Wagenaar om 10.30 uur in de bus voor de reis naar de Hofstad, om hier aan te treden tegen SV Loosduinen. Door de ruime nederlaag welke Loosduinen een week eerder leed in Mijnsheerenland tegen GOZ, leek weinig een goed resultaat voor de Spartanen in de weg te kunnen staan. Aan de mogelijkheid van een collectieve off-day werd hierbij echter voorbij gegaan. Door een 1-1 gelijkspel behaalden de Spartanen hun gekoesterde punt, waardoor de wedstrijd op 1 juni in eigen huis tegen GOZ als echte finale beschouwd mag worden.
Sinds vele weken – of mogelijk zelfs maanden – had trainer Auke Wagenaar de beschikking over een grotendeels fitte selectie. De extra week rust had diverse geblesseerden de mogelijkheid geboden om aan te sterken en met een grote groep werd afgereisd naar het Haagse. De drukbezochte familiedag van SV Loosduinen maakte dat het gezellig was op sportpark Madestein, maar van een nacompetitiesfeer was geen sprake. De forse nederlaag die de thuisploeg eerder leed tegen GOZ gaf hen ook weinig hoop meer op promotie en maakte het duel van 25 mei voor hen tot een verplicht nummer. Dat de thuisploeg feller en beter was, was dan ook zowel opmerkelijk als opzienbarend.
In de beginfase van de wedstrijd werd al duidelijk dat de grasmat weinig bij zou dragen aan vloeiend combinatievoetbal. De vorm van veel Spartanen versterkte dit alleen maar en vele ballen kwamen niet aan of sprongen van de voet. Loosduinen had hier gaandeweg de eerste helft minder last van en creëerde zichzelf al snel enkele mogelijkheden. De openingstreffer kreeg het in de voeten geschoven, toen er slordig en vol risico door het centrum werd uitverdedigd en de Loosduinse spits in een fractie 1 op 1 met doelman Rick stond. Beheerst werd deze buitenkans binnen geschoten, waarmee de terechte voorsprong een feit was.
Tijd voor de Spartanen om wakker te worden. Ondanks dat het spel gedurende de eerste helft nauwelijks verbeterde, dienden er zich wel verschillende goede doelkansen aan. Met name Michael Hermans was door individuele acties gevaarlijk en hij leverde meermalig voorzetten op maat. Een doelpunt zou echter aan de andere kant vallen, maar deze werd vanwege een handsbal afgekeurd. Vlak voor rust speelde de behendige Tom Vrieling zich op mooie wijze vrij, maar voorkwam een redding van Rick een grotere achterstand. Terecht vroeg Auke Wagenaar zich in de rust hardop af of het besef er binnen de spelersgroep was dat er met vuur gespeeld werd. Met een meer aanvallend strijdplan werd de tweede helft ingegaan.
Aanvallend kon DJS in de tweede helft meer brengen, maar dit bracht ook de nodige defensieve risico’s met zich mee. Een treffer van Loosduinen werd andermaal afgekeurd en het was zaak dat de gelijkmaker op het scorebord kwam. Jordy Frank leek deze enkele malen op zijn schoen te hebben, maar het ontbrak aan de benodigde zuiverheid. Jeroen Geldof beschikte hier wel over toen hij recht voor het doel in kansrijke positie kwam. Hij schoof de bal in de rechterhoek en schoot zijn ploeg hiermee weer terug in de race om lijfsbehoud. In het restant van de wedstrijd wisten beide ploegen het doel niet meer te vinden en konden beide teams leven met de uitslag. Loosduinen had eerherstel voor haar forse nederlaag tegen GOZ en de Spartanen hebben lijfsbehoud in de absolute finale van dit seizoen in eigen hand.
Winst in het aanstaande treffen met GOZ betekent dat DJS winnaar van de nacompetitie is en hierdoor ook volgend jaar uitkomt in de derde klasse. Bij een gelijkspel of nederlaag zal het degraderen en komt GOZ volgend seizoen uit in de derde klasse. Een uitgebreide voorbeschouwing op deze finale verschijnt later deze week op deze website. Omcirkelt u zaterdag 1 juni alvast in de agenda, want om 14.30 uur zal de wedstrijd van het jaar voor zowel GOZ als de Spartanen aanvangen op sportpark Spartacus.
