Column Jan Schoonen: John Ackon

Een beetje apart is hij wel in de omgang. Toen hij vorig seizoen zijn opwachting maakte als nieuwe speler van SC Botlek zijn er in het begin aardig wat wenkbrauwen gefronst. John Ackon bleek geen gezelschapsdier te zijn. Hij was het liefst op zichzelf en bij Botlek, waar de onderlinge samenhang hoog in het vaandel staat, was hij de eerste maanden toch wel een vreemde eend in de bijt. Hij sprak niet of nauwelijks als hij kwam trainen of spelen. Gesprekken met hem waren kort, erg kort.

We zijn nu bijna twee seizoenen verder en John trekt iets minder vaak zijn eigen plan. Toch vertoont hij af en toe nog wel eens rare fratsen. Een paar weken geleden werd hij in de thuiswedstrijd tegen FC Vlotbrug door zijn trainer Rinus Schrijver na een uur gewisseld. Normaal loopt een gewisselde speler dan even bij zijn trainer langs, schudt links en rechts een paar handen en neemt vervolgens plaats in de dug-out. John deed dat niet. Hij sprong over het hek en beende linea recta naar de kleedkamer. En in elke wedstrijd, als de doorgewinterde John Lopes Cruz hem vanaf het middenveld toeschreeuwt het simpel te houden of hem anderszins aanstuurt, moppert hij al ras dat er niet zo gezeurd moet worden en draait zich dan om, in zijn wiek geschoten. Nee, John Ackon, de 26-jarige Ghanees van SC Botlek is niet snel tot een praatje te verleiden. Hij laat liever zijn voeten spreken. En dat doet hij met de regelmaat van de klok. John Ackon is één bonk spieren. Hij heeft een sprinterslichaam. Als hij er zich op zou toeleggen is hij ontegenzeglijk een bedreiging voor Churandy Martina, de nationaal recordhouder op de 100 meter.

John is een fenomeen, een speler van onberekenbare klasse. Het hele team is er op ingesteld hem de diepte in te sturen en dat lukt bijzonder vaak. Met de regelmaat van de klok stoomt John dan met de bal aan de voet op richting vijandelijk doel, een vrij veld voor zich. Maar tot afgrijzen van alles en iedereen die SC Botlek een warm hart toedraagt, mist hij vaker dan hij scoort. Honderd procent kansen brengt hij om zeep door de bal richting cornervlag te knallen. Even later is hij ineens wel dodelijk in de afwerking. Je kunt er geen pijl op trekken. Dit seizoen had hij tot afgelopen zaterdag 17 keer gescoord; het hadden er 30 kunnen zijn. Zaterdagmiddag in Oude Tonge tegen DBGC, de enig overgebleven concurrent van SC Botlek voor de titel in de derde klasse D, had hij zeker vier doelpunten aan dat totaal kunnen toevoegen. Hij scoorde er twee. Vooral zijn eerste goal was van grote schoonheid. In de 25^e minuut werd hij de diepte ingestuurd door collega-spits Nasser Abdalla. Hij kwam alleen voor keeper Marco de Koning die hij met een machtige lichaamsschijnbeweging kansloos op de grond achterliet. Beheerst schoof hij de bal in het doel. Het was een fabelachtig doelpunt, ijskoud gemaakt. Daarvoor en daarna miste hij opgelegde kansen en mede daardoor kwam DBGC terug in de wedstrijd, vooral nadat Nigel Wiltschut de gelijkmaker had gemaakt. Zo werd DBGC-SC Botlek een boeiende, meeslepende wedstrijd.

De bezoekers, die gesteund werden door spelers van het 2^e, 3^e, 4^e en 7^e elftal en een massa ander volk uit Spijkenisse, waaronder de ex-trainers Cor Lanser, Peter Romeijn en Theo van Zoest, kregen het steeds moeilijker tegen de thuisploeg, die knokte voor zijn laatste kampioenskans. Vroeg in de tweede helft werd John alweer de diepte ingestuurd. Hij faalde hopeloos door de bal tegen De Koning aan te schieten. Toch was het John Ackon die 10 minuten voor tijd aan alle twijfels een einde maakte. Alweer werd hij de vrije ruimte ingestuurd, nu door Maldini Maris Cruz. Op de bank ging iedereen staan. Zou John nu wel doeltreffend afronden? Dat deed hij. Simpel en koeltjes passeerde hij keeper De Koning. Later had hij nog de 1-3 kunnen maken maar nu werd hij er uit gelopen door de doelman die net even eerder bij de bal was. Het werd hem niet aangerekend.

Boos op John Ackon is niemand bij SC Botlek. Ze hebben hem genomen zoals hij is en prijzen hem om zijn inzet en zijn doelpunten. Dat hij massa’s kansen onbenut laat, verwijten ze hem niet. John Ackon is het wapen van Botlek en daar is ploegtactiek op afgestemd. Zo is Botlek kampioen geworden. Wie denkt dat John niet aan de festiviteiten na afloop meedeed, heeft het mis. Hij stortte zich wel degelijk in het feestgedruis en was in het tumult nog even zijn medaille kwijt die hij van bondsvoorzitter Sjaak van de Kroon had ontvangen. Gelukkig werd het eremetaal een minuut of tien later weer teruggevonden. John Ackon is een formidabele spits met een gebruiksaanwijzing. Maar hebben bijzondere spelers niet allemaal een gebruiksaanwijzing? Ja toch?