Het was zondag 15 april. Hubert moest die ochtend voetballen, uit nabij het Kralingse Bos. De stad was afgezet, de toegangswegen geblokkeerd. Hubert had die ochtend de fiets genomen en was langs alle afzettingen gereden, van Zuid naar Oost. Onderweg had hij opeens beseft waarom vrijwel alle complexen die ochtend leger waren dan anders. De 32ste Marathon van Rotterdam vond die dag plaats en zijn bank, ABNAMRO was hoofdsponsor.
Nabij het 30 km-punt had de voetballer staan kijken en wachten. Wachten op wat komen zou, de toplopers en hun hazen. Wat liepen die gasten hard en wat waren ze mager, had de 48-jarige rondbuikige veteraan nog gedacht. Vervolgens was hij met zijn maten over gegaan tot de orde van de dag, oftewel het spelen van een voetbalduel. Maar na afloop moest hij weer van Oost naar Zuid en zag hij in Crooswijk nog steeds honderden fanatiekelingen de mensenmassa aanmoedigen alsof ze nog zouden kunnen winnen. Joggend, gehuld in t-shirts, looptenues en voetbalshirts zag hij mannen en vrouwen afzien. Zij moesten nog het rondje Kralingse Bos, de winnaars stonden al lang en breed aan de after partydrankjes. Die strijd boeide Hubert en hij weifelde en twijfelde. Zou dit ook niet iets voor hem zijn? Hoe ver was het eigenlijk, zo’n hele marathon? Toch ruim veertig km?
Die namiddag nam hij een resoluut besluit. Vanaf de day after zou hij gaan trainen. Vroeger had hij als jeugdspeler menigmaal het Bos rondgerend, met school, met zijn vader en later met vriendin. Naarmate hij ouder was geworden, namen ook de sportieve ambities zienderogen af en de buikdikte toe. Eens per week, in de winter zijn zomersport beoefenen, leek hem al die tijd meer dan voldoende.
Maar vanaf die vijftiende april is Hubert veranderd. Hij voegde de daad bij het woord, kocht loopschoenen, trok drie maal per week zijn clubtrainingspak aan en liep zijn rondjes rond het park. Iedere week wat langer en intensiever. Steeds fanatieker werd Hubert en zijn ploegmaten stonden ’s zondags versteld van zijn toegenomen loopvermogen en geslonken pens. De Ladies Run zag hij van dichtbij en daar genoot de liefhebber intens van. Die warme junidag was het genieten geblazen. Vlak voor de winterstop testte hij zich nog even in de Bruggenloop en vanaf dat moment wist hij het zeker. Op 14 april zou Hubert op de Coolsingel staan, vier weken eerder dan zijn cluppie.
Half april 2013. De grote dag is aangebroken. Gisteren op de beurs in het beursgebouw nog het startnummer opgehaald en de laatste inkopen gedaan. Onderweg was hij talloze bekende tegen gekomen, met of tegen wie hij vroeger de strijd op het voetbalveld aanging. En allemaal waren ze het er over eens. De loopsport had hen meer opgeleverd dan ze ooit hadden verwacht. Vrijwel allemaal voetbalden ze nog, zeven-tegen-zeven of elf-tegen-elf. Maar ze waren het onderling allen eens geworden over hun toegenomen conditie, loopvermogen en fitheid.
14 april 2013. Hubert kijkt om zich heen, ziet vele voetbalshirts van de drie profclubs uit de stad maar ook talrijke amateurclubs. Hij voelde zich niet de enige voetballer die vreemd ging. Nee, Hubert zag dat het goed was en genoot. Nooit eerder zong hij zo intens mee met Lee Towers, in de Kuip of in de kantine. Nooit eerder genoot hij zo van alle drukte om zich heen. Nooit eerder beleefde hij een sportmoment zo intens als deze 33ste ABNAMRO Marathon van Rotterdam. De Kuip zag hij zovele malen maar nimmer had het stadion zo zijn aandacht getrokken als nu. De clubs op Zuid die ze passeerden lachten hem toe en de Erasmusbrug was ditmaal een prachtig te overwinnen obstakel. Op weg naar het 30 km-punt voelde hij zich zo goed dat de fanatieke Crooswijkers hem roemden om zijn fitheid. Op dit punt was het vorig jaar voor hem begonnen. Even later zag Hubert opeens een spandoek: Hub Hub Hubert! Stond er met dikke letters. Onder het witte laken met twee latten stonden zijn ploegmaten. De tranen biggelden over zijn wangen. Vanaf dat moment voelde hij zich zo sterk en niet langer eenzaam door het Kralingse Bos. Met elf ploeggenoten m zich heen die om de beurt You’’ll never walk alone zongen waren de laatste 12 km en 195 meter een waar feest. Vooral dat laatste stuk, op die overvolle Coolsingel, keek hij al van verre naar dat balkon aan het stadhuis. Ook al zou Feyenoord hier dit jaar niet staan, Hubert had zijn grootste overwinning ooit al behaald. Voor hem gold vanaf nu het credo: Geen woorden maar daden! Deze onvergetelijke zege namen ze hem nooit meer af.
{loadposition ads}
