Ome Dirk loopt over ‘zijn’ voetbalveld. De grassmaster oftewel terreinknecht denkt na over de naderende dagen. Vandaag lopen honderden kinderen te rennen en vliegen in het kader van de K(r)oningsspelen. De school heeft in opdracht van de overheid een extra sportdag georganiseerd en dus is het een superdrukke dag op het doorgaans zo rustige sportcomplex. Ome Dirk staat er niet alleen voor. Zijn vrouw Stien helpt hem waar nodig en staat haar vrouwtje achter de bar. Goed voor de omzet en dus voor de clubkas, redeneert Dirk. ,,Ha Ome Dirk”, hoort de bejaarde voetbalgek roepen. Hij kijkt om en ziet een stuk of tien ventjes die lid zijn van zijn club. Zij vinden het fijn, deze extra sportdag op hun terrein. Ome Dirk ook, maar hij heeft het nu wel extra druk gekregen.
Hoe vaak heeft hij koningin Beatrix eigenlijk live gezien? Op 1 juli 1981, toen de majesteit met haar puberzoon Willem-Alexander de Willemsbrug kwam openen. Hij herinnert zich nog de bommelding nabij de rode stadsbrug. En die keer bij Xerxes, op het oude complex. Waar tal van vrijwilligers waren uitgenodigd voor het eeuwfeest van de KNVB en het project Zwaluwen dat 75 jaar bestond in 2004. Hij mocht de Queen een handje geven en even gezellig babbelen. En die keer dat hij met collega Nel mee mocht naar de opening van de Molukse kerk in Tiel. O ja, ook nog op de Coolsingel. Toen Koninginnedag in de stad werd gevierd en hij pontificaal op de foto’s kwam, tussen burgemeester peper, Willem-Alexander en de koningin in. Die plaat prijkte een dag later op de voorpagina’s van alle grote kranten. Vanmiddag is WA met Maxima wederom in de buurt, in de Eendragtspolder. Raar eigenlijk, schrijven ze dat met een g en maken ze zich zo druk om taal- en spellingfouten in een lied. Het is toch ook Eendrachtsplein en -weg. Eendracht Maakt Machtig en Eendracht Maakt Sterk, twee gerenommeerde clubs.
Even later trapt Ome Dirk hier en daar wat losgeschoten pollen plat. De regen maakt het veld wat drassig maar is wel hard nodig. Het seizoen duurt immers nog lang dit jaar, tot half juni. Ongekend eigenlijk maar wel prettig. Voetbal is immers een zomersport. Dirk kijkt om zich heen, leunend op een riek. Hij mijmert opnieuw. ,,Hier ben ik thuis, hier ben ik veilig. Dit is mijn werk, dit is mijn leven.”
Zeventig jaar is hij al lid van deze club. De vereniging waarvoor hij ook al een halve eeuw vrijwilligerswerk doet. Altijd zonder morren en zeuren. Van het bestuur kreeg hij onlangs een mooie onderscheiding en droegen ze hem voor als ‘vrijwilliger’ van het jaar bij de jaarlijkse verkiezingen. Voor hem hoefde dat allemaal niet, al die poespas. Maar trots is hij wel op het speldje van zeventig jaar lidmaatschap. Wie kan hem dat nazeggen, anno 2013? Niemand die hij kent.
Enkele dagen later komt de voorzitter opeens op Ome Dirk afgestapt.,,Ome Dirk, we hebben een vervelende mededeling voor u. De burgemeester heeft zojuist gebeld en die wil Koninginnedag graag een bezoek brengen aan ons complex. U snapt dat dit het nodige extra werk met zich meebrengt en u heeft het al zo druk deze dagen. Maar als u het zou willen doen, dan natuurlijk heel graag. Zoals altijd gaan we er eigenlijk vanuit dat u het complex er dinsdag pico bello bij heeft liggen. Nou, tot dinsdag dan maar.”
Op dinsdag staat Ome Dirk al om zes uur op het terrein. Hij hangt de vlaggen uit, de clubvlag gaat de lucht in en wappert fier tegen de grijze lucht. Alles ziet en spic en span uit en het grootscheeps internationale jubileumjeugdtoernooi kan beginnen. In de kantine staat een groot scherm voor de mensen die toch iets willen zien van alle feestelijkheden in de hoofdstad. In de bestuurskamer hangen wat lijsten die zijn afgedekt met een doek. Vreemd eigenlijk. En er staat een groot cadeau. Zal vast voor de burgemeester zijn.
Rond tien uur komt de burgervader het complex opgewandeld. In zijn kielzog tal van bekendheden en beroemdheden van de afgelopen honderd jaar dat zijn mooie club bestaat. Spelers die het tot de eredivisie hebben geschopt of succesvol trainer zijn geworden. En daar, zijn eigen kinderen en vrouw. Komen zeker een kijkje nemen op het jubileumtoernooi.
Opeens hoort hij een bekende stem uit de speakers komen. ,,Goedemorgen, dames en heren, meisjes en jongens. Vandaag vieren we ons jubileumfeest met een geweldig toernooi. Maar het is vandaag sowieso een bijzondere dag. Niet alleen vanwege de troonswisseling. Vandaag vieren we hier feest. Als club. Maar ik wil toch ook benadrukken dat we één grote familie zijn. Een voetbalgekke familie die eigenlijk niet zonder de enorme inzet van alle betrokkenen kan bestaan. Eén van die betrokkenen zou ik graag even naar voren willen roepen. Ome Dirk, waar bent u?”
Dirk kijkt verrast om zich heen en staat verbouwereerd stil, als aan de grond genageld door te lange schroefdoppen in de modder. Dan krijgt hij een klein duwtje van zijn vrouw Stien. Alle aanwezigen klappen luid en roepen zijn naam. De burgemeester komt enkele stappen voorwaarts en schudt hem enthousiast de hand. Hij pakt de microfoon en houdt vervolgens een emotionele toespraak waarbij Ome Dirk enkele tranen wegpinkt. Dan besluit de eerste burger zijn verhaal met het pakken van een klein oranjekleurig speldje en de memorabele woorden. ,,het heeft hare majesteit koningin Beatrix behaagd, U, Ome Dirk, te eren met deze …. “Op dat moment schiet Dirk vol en hoort hij niets meer. Dit had hij nooit voor mogelijk gehouden. Nadat alle emoties zijn weggeslikt krijgt hij de microfoon ook even onder de neus. Camera’s flitsen tegen het felle licht, journalisten van de lokale media schrijven en mensen klappen. ,,Beste mensen, beste burgemeester. Ik ben Ome Dirk, maar elke vereniging kent een Ome Dirk. Ik draag dit speldje dan ook graag op aan al deze mensen. De vrijwilligers zonder wie een club of vereniging niet kan bestaan.”
