Enkele weken geleden speelde Spijkenisse op dinsdagavond een bekerwedstrijd tegen SC Botlek. Omdat er rond het hoofdveld van Sportpark Jaap Riedijk geen lichtmasten staan, deden ze dat op een bijveld en om daar te komen liep je langs de commissiekamer waar in een hoekje Jan van der Meijde achter een computer zat. In de rust zat hij er ook en toen de wedstrijd afgelopen was nog steeds. Waarom zit Jan op een doordeweekse dag urenlang achter een computer? Wat deed hij daar zo lang in die commissiekamer?
Het antwoord ligt voor de hand. Jan is bij Spijkenisse wedstrijdsecretaris van de lagere elftallen. Zelf heeft hij als geboren en getogen ‘Spikkenisser’ bij Spijkenisse gevoetbald, vanaf het moment dat hij 11 jaar en 8 maanden oud was. Eerder kon toen niet. Heel zijn leven heeft hij bij de groenwitten gespeeld, vanaf de C-jeugd tot en met het dertiende, de veteranen. Dit laatste heeft hij jarenlang gedaan en daarmee heeft hij zelfs het Guinness Book of Records gehaald, want de elf oudste voetballers van dat elftal waren samen 600 jaar. Het eerste elftal heeft hij ook gehaald: twintig minuten in een vriendschappelijk potje tegen Zuidland, toen er geen andere voetballers beschikbaar waren, ook na lang zoeken niet. Al die jaren heeft Jan zich dienstbaar opgesteld, niet alleen op het veld, maar vooral er naast, in de organisatie. Dat kreeg hij thuis met de paplepel ingegoten, want zijn vader Jaap was ook al zo’n kerel die veel van zijn vrije tijd in de club stak. Begin 20 was Jan toen hij door Jo Witteveen, de legendarische voorzitter van Spijkenisse, in het bestuur geluld werd en sindsdien heeft Jan niet alleen als speler op het veld rondgedarteld, maar ook vanachter een tafel het een en ander geregeld. De toto en de lotto, redacteur van het clubblad; je kunt het zo gek niet bedenken. Nu is hij al vele jaren wedstrijdsecretaris van het vierde tot en met het elfde elftal en ook dames 1 valt onder zijn hoede. Met deze taak heeft Jan het maar druk: 30 tot 35 uur in de week is hij bij Spijkenisse in de weer. Op maandagochtend werkt hij de zaken van de voorgaande zaterdag af, op dinsdagavond maakt hij de veldindeling voor de wedstrijden van de komende zaterdag, op woensdagavond doet hij veel andere voorbereidende werkzaamheden, op donderdagavond voert hij de wijzigingen waarmee de bond is afgekomen door in het programma en op vrijdagochtend hanteert hij in zijn commissiekamer bezem, zwabber en poetsdoek. Op zaterdag is het topdrukte: tegenstanders en scheidsrechters ontvangen, voor de thee in de rust zorgen en ontelbaar veel andere dingen. Totaal versleten ligt hij elke zaterdagavond thuis op de bank, maar op maandagochtend is hij weer present. Dan begint alles weer van voor af aan. Op woensdagochtend is hij er trouwens ook, als lid van de werkploeg, de mannen die de velden en de opstallen onder handen nemen.
Het is door mannen als Jan van der Meijde dat er gevoetbald kan worden. Door zijn inzet kunnen honderden voetballers en enige tientallen dames op zaterdag de wei in. Jan doet dit met liefde en plezier. ‘Spijkenisse is mijn cluppie en dat zit in mijn hart’ zegt hij daarover alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij er zoveel tijd en energie in steekt. Andere hobby’s heeft hij niet. Geen tijd voor. Ja, hij gaat graag op vakantie, naar Gran Canaria, maar ook met het plannen van die reisjes houdt hij rekening met het wedstrijdprogramma. Op 9 januari gaat hij weer, voor vier weken. ‘Ik denk dat er gezien de weersverwachtingen die weken niet veel gevoetbald zal worden’ denkt hij. Jan is 66 jaar oud nu en eigenlijk wilde hij een jaar geleden al stoppen met zijn taken. Omdat er nog geen vervanger gevonden is, zit hij er nog.
Moe wordt hij trouwens wel een beetje van mensen die in zijn kamer nogal eens komen klagen over scheidsrechters. Daar heeft Jan overigens een ludieke oplossing op gevonden. In zijn bureaula heeft hij een scheidsrechtersfluit liggen en een gele en een rode kaart. Als het gezeur aanhoudt, pakt hij die attributen uit de lade en houdt het de zeurpieten voor. ‘Alsjeblieft. Doe het zelf maar in de tweede helft’, zegt hij dan, waarna de klager afdruipt. Gezeur is toch niet op zijn plaats? Respect verdient Jan, veel respect. Zelf zal hij daar niet om vragen, want hij doet het allemaal voor zijn cluppie. Geweldig is dat.
Bij veel voetbalverenigingen lopen er mannen rond als Jan van der Meijde. Ik wil ze met dit stukje allemaal in het zonnetje zetten. Waarvan acte.
{loadposition ads}
