Ineens lag Zuidlandspeler Jeffrey Duijnstee geblesseerd in het strafschopgebied van Rozenburg. Verzorgster Marit van Rhijn pakte haar waterzak en stond meteen paraat om het veld in te rennen en het slachtoffer een natte spons in zijn nek te duwen. Maar zoals dat hoort diende ze wel te wachten op goedkeuring van arbiter Wim Roozenboom. Die was op dat moment aan de overkant van het veld in discussie met een paar voetballers van beide partijen over een ingooi. Oog voor Duijnstee had hij niet en al helemaal niet voor de Zuidlandverzorgster die popelend van ongeduld bij de zijlijn stond te wachten. Dacht de scheidsrechter dat Duijnstee simuleerde? Het zou zo maar kunnen, want de Slandenaren hadden zaterdag toch wel een beetje last van de vallende ziekte en de stand was met nog een minuut of tien te gaan 1-0 in hun voordeel.
Maar Duijnstee bleef kermend liggen en Wilfred Poleij, de keeper van de tegenpartij boog zich bezorgd over de nummer 10 van Zuidland. Nog altijd had Roozenboom niet met een armgebaar duidelijk gemaakt dat Marit het veld in kon komen en Poleij begon zich echt zorgen te maken. Was er sprake van een gebroken been? Inwendige kneuzingen? Een gescheurde milt? Ook Marit kon het niet meer uithouden en sprintte het veld in. Op dat moment leek de scheidsrechter te ontwaken uit zijn kortstondige middagslaap. ‘Wat doet die verzorgster ineens op het veld’, zo zag je hem denken. Hij liep Marit tegemoet en maakte haar duidelijk dat ze rechtsomkeert moest maken. Marit, ook niet van gisteren, koos de snelste weg en liep niet naar Duinstee maar richting achterlijn aan de andere kant van het doel. Roozenboom, die ongetwijfeld dacht dat er aan zijn gezag getornd werd, tastte in zijn borstzak en trok rood. Het verhaal ging achteraf dat Marit een onwelvoeglijk woord uitgesproken had, maar ik waag dat te betwijfelen. Ik heb dat in ieder geval niet gehoord en zo ver bevond ik me er niet vandaan. Ik stond achter het doel van Poleij, op zo’n meter of tien van de plek waar alles plaatsvond.
Een rode kaart voor een meisje dat liefkozend een spons in de nek van een gevelde voetballer wil leggen! Voor een soort Florence Nigthingale. Zulke mensen krijgen een Nobelprijs of een lintje, maar arbiter Roozenboom besliste anders. Een rode kaart voor een verzorgster; ik heb dat nog nooit gezien. Met een rode kop van schaamte nam Marit plaats op de tribune en liet de verzorgende behandelingen de rest van de wedstrijd over aan keeperstrainer Hans Verhart, die nog niet zo lang geleden diezoelfde functie bij Rozenburg bekleedde en dus op het veld daar de weg wel wist.
Nu wil het toeval dat Marit behalve verzorgster bij Zuidland op zaterdag dat ook is bij PFC op zondag. Die ploeg speelde een dag na Rozenburg-Zuidland thuis tegen VOC en ik heb me een hele avond afgevraagd of Marit zondag wel haar gebruikelijke rol zou vervullen. Per slot van rekening wordt een voetballer of een trainer die een rode kaart ontvangt meteen ‘uit koers’ genomen. Marit was er wel, compleet met waterzak en een grote, donkere zonnebril. Zou ze die gedragen hebben om herkenning te voorkomen? En heeft ze misschien overwogen om tevens een pruik op te zetten? Hoe dan ook; het was goed dat ze er was, want ook bij PFC-VOC lag er af en toe een gekwetste voetballer van de thuisclub op het gras.
Mijn mening telt niet, maar ik zou toch wel voor willen stellen dat de strafcommissie van de KNVB een beetje clementie toont voor Marit. Ze mag dan bloedfanatiek zijn en soms een beetje te ongeduldig, maar ze heeft wel hart voor de zaak en hoeft van mij geen douw te krijgen. ‘Haar’ voetballers gaan voor alles en daar heeft ze veel voor over. Een rode kaart zelfs. Daar liep ze in feite onbedoeld tegenaan. Zo duidelijk was scheidsrechter Roozenboom zaterdag nou ook weer niet. U vraagt zich misschien af wat Jeffrey Duijnstee uiteindelijk mankeerde. Niet zo heel veel, want na alle commotie draafde die even later weer over het veld. En een spons is er dit keer niet aan te pas gekomen….
{loadposition ads}
