Omdat hij zaterdag zijn 200e officiële wedstrijd speelde in het eerste van Rozenburg werd middenvelder Pieter Selhorst in het zonnetje gezet. Hij kreeg in de middencirkel een grote bos bloemen. Wie verzint zoiets? Ik bedoel: een voetballer geef je toch geen bloemen en zeker niet net als een wedstrijd op het punt van beginnen staat? Wat moet hij daarmee? Die bos de tribune inslingeren, zoals betaald voetballers wel eens doen als ze hun supporters willen plezieren?
Of moet hij de bloemen bij zich houden? Ik zie hem al lopen met die ruiker in de hand, jagend op de bal en slidings makend. Waarom geef je een jubilerende voetballer geen scheenbeschermers? Of een shirt van Barcelona? Ik wil niet ondankbaar overkomen en Pieter vond het misschien allemaal best leuk, al die aandacht, maar ik kan me voorstellen dat hij veel blijer was geweest met een bak bier na afloop van de jubileumwedstrijd die hij dan in de kleedkamer samen met zijn ploegmakkers soldaat had kunnen maken. Want daar was, achteraf gezien, alle reden toe afgelopen zaterdag. Want Selhorst en zijn maten regen Strijen, toch de nummer twee van de ranglijst, aan de zegekar en Pieter Selhorst had daar een groot aandeel in. En dan smaakt een biertje op zijn best, toch?
Ik zie Pieter graag voetballen. Hij werkt zich op het middenveld altijd het schompes. Elke tegenstander die met de bal aan de voet de middenlijn oversteekt, komt Pieter tegen die dan verwoede pogingen doet het leer af te pakken. Vaak wacht hij niet eens tot de middenlijn overgestoken wordt. Pieter stoort vroeg, heel vroeg en vaak met succes. Daarmee is hij een bijzonder waardevolle voetballer bij Rozenburg, al acht jaar lang. Hij heeft er trouwens niet in de jeugd gespeeld, maar is pas later aan komen waaien. Zijn ouderlijk huis stond zowat op het voetbalcomplex van VDL in Maassluis en het was dan ook die club waar hij voor het eerst als geregistreerd voetballertje achter de bal aan huppelde. Later maakte hij de overstap naar Excelsior Maassluis, maar na de A’s stak hij de Nieuwe Waterweg over en vond zijn thuisbasis in Rozenburg, letterlijk en figuurlijk. Zaterdag speelde hij er dus zijn 200e wedstrijd.
Dat hadden er trouwens veel meer kunnen zijn, maar een paar jaar geleden brak hij een enkel en vanwege schorsingen heeft hij ook behoorlijk wat wedstrijden gemist. De wedstrijd tegen Strijen was de tweede nadat hij er weer eens vier gemist had vanwege een ondoordachte actie tegen Zuidland. Tja, Pieter is geen kwaaie gozer, maar op een voetbalveld wil hij winnen en dan gaat er wel eens iets mis. Zaterdag tegen Strijen ging er niet zo veel mis. Pieter had zelden of nooit een overtreding nodig en toch onderbrak hij vele aanvallen. Vroeger ging hij op zulke momenten nog wel eens rennen met een bal, of acties maken; tegenwoordig houdt hij het simpeler. Cynisch zou je kunnen zeggen dat hij er 200 wedstrijden over gedaan heeft om tot dit besef te komen. Maar beter laat dan nooit. Nu speelt hij meteen de bal af naar de dichtstbijstaande medespeler. Dat is meestal de teruggekeerde Mark Hoks. Zaterdag gebeurde dat ook talloze keren en één van die momenten was het mooiste van de hele wedstrijd.
Bij een 2-1 tussenstand in het voordeel van Rozenburg en een hevig aanzettend Strijen op jacht naar de gelijkmaker, pakte Pieter voor de zoveelste keer de bal af van een tegenstander. Hij passte in een beweging op Hoks die vijf, zes meter verderop stond en die speelde de bal meteen door naar de in de diepte sprintende rechtsback Jock de Burgo, die dus over Pieter heen ging. Terwijl Pieter het gat afschermde dat De Burgo achterliet, stoomde de back op naar het Strijen doel en schoot de 3-1 binnen. Wedstrijd beslist en Pieter dolblij Het zijn van die dingen die het kijken naar een voetbalwedstrijd zo leuk maken.
In de kleedkamer is Pieter ongetwijfeld zijn bosje bloemen weer tegen gekomen, maar ik vermoed dat er ook wel bier aan te pas is gekomen om zijn 200e wedstrijd te vieren. Het is hem gegund, want hij heeft het dubbel en dwars verdiend.
{loadposition ads}
