Natuurlijk is Marvin Godschalk, de rechtsback van PFC, geen watje. Hoewel het aan de frisse kant is, draagt hij een shirt met korte mouwen. Zo is de grote tatoeage van een vrouw met een enorme bos haar op zijn linker onderarm goed zichtbaar. Misschien voetbalt hij zelfs het liefst zonder shirt, want op zijn borst en rug is met inkt ook een aantal afbeeldingen vereeuwigd. Maar in je blote bast voetballen, dat zou een scheidsrechter nooit toelaten.
Vraag dat maar aan John Guidetti. Toch, zonder shirt zou Marvin een soort wandelend reclamebord van Tattoo Bob zijn. Hoewel ‘wandelend’…. dat is bij nader inzien toch een verkeerde omschrijving, want wandelen doet Marvin maar weinig op een voetbalveld. Hij is zo’n voetballer die zich helemaal leeg knokt, die er altijd staat. In de uitwedstrijd tegen SCO ’63 afgelopen zondag was hij zowat de enige PFC-er die zijn normale niveau haalde. De rest gaf niet thuis.
Het was dan ook niet meer dan logisch dat de thuisclub met de zege aan de haal ging. Aan Marvin lag dat niet. Welke SCO-aanvaller er ook in zijn buurt opdook, ze werden allemaal met faire middelen bestreden en dikwijls kwam Marvin als overwinnaar uit de strijd. Hij stond zijn mannetje, letterlijk en figuurlijk. En als het maar even toeliet spurtte hij naar voren, waar hij aan de zijkant immer een aanspeelpunt was. Marvin had oog voor de organisatie, speelde het spelletje waarmee PFC dit seizoen al zo veel punten heeft binnen gehaald, maar zoals gezegd: de rest van zijn ploegmaten was niet bepaald in goeden doen zondag op sportpark Oostbroek. Van een gedegen opbouw was bij PFC weinig sprake. De vrijstaande Marvin werd vaak over het hoofd gezien, kansen werden niet gecreëerd. PFC was de onderliggende partij, de tomeloze inzet van Marvin ten spijt. Knokken heeft hij wel geleerd, vroeger. Zijn vader heeft een boksschool in Zwartewaal en Marvin is opgegroeid met de principes van the noble art of self-defence. Als jonge bokser kon hij zelfs de overstap maken naar de A-klasse, maar het voetballen trok toch meer.
Een van de redenen van de keuze voor het voetbal moet ongetwijfeld de humor in de kleedkamer geweest zijn. In een groep voetballers beleef je dat namelijk toch anders dan als eenzame bokser. En bij PFC wordt veel en vaak gelachen, want de resultaten zijn goed dit seizoen. Zo hadden de PFC-ers zondagmiddag enorme lol toen aanvaller Chris Lever nieuwe schoenen uit zijn voetbaltas tevoorschijn toverde. Het waren wonderbaarlijke kicksen, kakelbont gekleurd met dikke oranje veters. Met die sprookjesschoenen aan zijn voeten deed Chris de warming up en zijn ploegmakkers grijnsden nog wat na. Maar toen de wedstrijd op punt van beginnen stond, had Chris zijn nieuwe schoenen toch maar in de kleedkamer achtergelaten. Ze bleken te groot te zijn.
Hij had gewone zwarte schoenen aan. Marvin droeg geen zwarte schoenen. Nee, zijn stappers waren grijs-oranje, veel minder opvallend dan die van Lever, maar voor een rechtsback toch een opmerkelijke keuze. René van der Gijp zou spottend langs de kant gestaan hebben. Marvin zou de stekelige opmerkingen van Van der Gijp van zijn getatoeëerde rug hebben laten afglijden. Je krijgt hem namelijk niet zo snel gek. Voor trainer Rob Vuik moet het een deugd zijn zo’n speler in de groep te hebben. Waar anderen nog wel eens zeuren en zeiken als het niet loopt zoals het zou moeten, blijft Marvin rustig en onverstoorbaar zijn werk doen. Positivisme is zijn insteek en daarmee is hij bij PFC zondag tegen SCO ’63 een uitzondering.
In tegenstelling tot veel van zijn ploegmakkers is en blijft hij opbouwend in zijn kritiek. Het is niet zozeer de kwaliteit van het elftal dat zondag de doorslag geeft. SCO ’63 is weliswaar een goede ploeg, maar PFC is dat ook. Onder de pret vooraf in de kleedkamer was het het gemopper op elkaar dat PFC nekte zondag. Dat kost te veel energie. Energie die de PFC-ers beter kunnen steken in de organisatie. Ze zouden een voorbeeld kunnen nemen aan Marvin Godschalk, de rechtsback die het voetballen verkoos boven het boksen.
{loadposition ads}
