Donderdag na de training had hij zijn trainer John Kleijn nog even aangesproken. Bij het afsluitend partijtje had John het spel bij elk lichamelijk contact met een fluitsignaal onderbroken maar als er een echte overtreding werd gemaakt, blies hij niet. Het was een ideale gelegenheid zijn manschappen eens te testen op hun reacties voor het geval ze in een officiële wedstrijd een ‘warrige’ scheidsrechter zouden treffen. Een irritatietraining dus, zoals dat zo mooi heet en het streefde zijn doel niet voorbij. Het gemekker van de spelersgroep van DBGC was namelijk niet van de lucht. Er was één speler die de opzet van zijn trainer wel kon waarderen. Zijn naam: Wilko Pulleman. ‘Goed gedaan‘, stak hij na het douchen zijn trainer grijnzend een veer in de kont.
Tot voor de wedstrijd tegen DVV’09 hadden Pulleman en zijn ploegmakkers alle partijen in de vierde klasse gewonnen. Achttien uit zes en riant op kop. Dan willen spelers wel eens gaan zweven, zo moet Kleijn gedacht hebben. Pulleman niet, die is door de wol geverfd en heeft in zijn lange carrière al veel meegemaakt. Toch? Groot was dan ook mijn verbazing toen hij vanaf de aftrap, als het scorebord op dat moment al 6-0 aangeeft, keeper Leen Melissant onder vuur probeerde te nemen. Het schot ging een paar meter naast. Was hier sprake van overmoed? Lijden ze op sportpark De Koepel aan zelfoverschatting? Heeft zelfs Wilko Pulleman beide voeten niet meer op de grond? Ik werd al snel gerustgesteld. Behoudens die rare bal aan het begin van de wedstrijd deed Pulleman wat van hem gevraagd werd en het scorebord heeft nader bekeken een reparatiebeurt nodig.
‘Het is Pulleman die hier het verschil maakt’, zegt menigeen bij DBGC en zonder de andere voetballers uit Oude-Tonge te kort te doen, is dat ook zo. Wilko Pulleman, de 33-jarige spits van DBGC maak je de pis niet meer lauw. Hem maak je niet gek. Ook niet als er in de thuiswedstrijd tegen DVV’09, een paar dagen later, in de persoon van Jacco Tiggelman een klever van het ergste soort op hem gezet wordt. Als een schaduw volgde de DVV-voorstopper Pulleman overal op het veld en al op de middenlijn probeerde hij hem met handen en voeten tegen te houden. Niet dat Tiggelman nou zo veel overtredingen maakte, maar er was aldoor een arm om de middel of op de schouder, ook als de bal nog ver weg was. Het was knap irritant, maar Pulleman werd er niet koud of warm van. Hij bleef stoïcijns doen wat je in zo’n geval moet doen: voor de man blijven en jezelf aanbieden, telkens weer. Met Tiggelman als een sticker op zijn rug was hij constant aanspeelbaar, hield de bal vast totdat de middenvelders Mike Jacobs of Marko Aveling bijgesloten waren en speelde toen pas af, of had ondertussen het spel al verplaatst naar de zijkanten waar de backs Dennis van Es en Robbert Huizer opstoomden. Pulleman aanspelen, bijsluiten en het veld tegelijkertijd breed maken; het is het spel van DBGC in een notendop en ook zaterdag was het weer erg succesvol.
Na een kwartier komt Pulleman bij een zelf afgedwongen vrije trap voor zijn mannetje en kopt de 1-0 binnen. In de tweede helft staat hij op de goede plek als invaller Bas Abresch van links de bal terug legt. Met een droge uithaal ramt Wilko de bal in het net: 3-0 , wedstrijd gespeeld. Zweet parelt er dan overigens nog steeds niet op de kale schedel van de DBGC-spits. Pulleman doet namelijk niet zo veel. Hij is net zo veel in beweging als een honkballer in het verre veld. Maar wat hij doet, doet hij goed. Vorig seizoen voetbalde hij bij DBGC nog in het derde. Na vele jaren op het hoogste plan, inclusief een uitstap van een paar seizoenen naar Nieuwenhoorn, wilde hij het wel eens rustiger aan gaan doen. Maar voetballen in het derde was het toch niet helemaal. Dit jaar keerde Wilko op zijn schreden terug en maakte weer zijn opwachting in het eerste. Dat is maar goed ook. Een waardevolle en slimme voetballer als Pulleman kunnen ze in Oude-Tonge nog altijd goed gebruiken.
{loadposition ads}
