Zijn trainer Steef Buijs had in de dug-out zitten genieten van het voetbal van Noordwijk dat in Brielle op bezoek kwam voor een bekerwedstrijd, zo liet hij in het AD optekenen. Daar is niks verkeerd mee gezegd, want als een soort Barcelona wervelde de topklasser over het veld en van vele toeschouwers was de bek bewonderend open gevallen. Dat voetbal zo mooi kan zijn! Alle veldspelers waren continue in beweging, er werd getikt zoals Xavi en Iniesta dat doen en een lange bal werd niet één keer gehanteerd. De spelers van Brielle, die met 8-2 op hun kloten kregen, zullen wat minder genoten hebben, denk je dan. En keeper Richard Venneker al helemaal niet.
Over een paar maanden wordt Richard 38 jaar en hij heeft al ontzettend veel meegemaakt. Maar in heel zijn lange, lange voetbalcarrière is hij niet één ploeg tegengekomen die zo’n perfecte partij op de grasmat legde, zo weet ik zeker. Tureluurs moet hij geworden zijn van de spelers die constant voor zijn neus opdoken. Rico Kogeldans, Richard Blonk, Stefano Gonçalves en de soevereine aanvoerder Bob Hoogkamer; het zijn voetballers van een niveau die je hier in de regio zelden in actie ziet. Acht doelpunten kreeg Richard om zijn oren en de ene goal was nog mooier dan de andere. Normaal gesproken zie je een doelman in zulke omstandigheden helemaal uit zijn plaat gaan van onmacht, maar Richard bleef er rustig bij. Alsof hij al wist dat er geen eer te behalen viel tegen Noordwijk, dat overigens vijf vaste krachten uit de basis gelaten had. Toch keepte Richard alsof zijn leven er van af hing. Hij ranselde een paar ballen uit de hoek, lag een paar andere keren in de weg en deed er dus alles aan om de score onder de 10 te houden. In die opzet slaagde hij, maar hij moet bij de rust, bij een 1-3 tussenstand, al beseft hebben dat Noordwijk een paar maten te groot was voor Brielle.
‘Brielle, even aanzetten. Dan staat het zo weer gelijk’, riep een jolige toeschouwer toen Richard na de rust zijn plek onder de lat weer had ingenomen. De Brielledoelman kon een grijns niet onderdrukken en dat vond ik bijzonder mooi. Met het humeur van Richard zat het dus nog steeds snor. Dat zit het trouwens meestal wel, want mensen die hem goed kennen, roemen zijn gezelligheid en zeggen dat hij heel belangrijk is voor de onderlinge sfeer. ‘Zijn vader neemt nooit iets anders dan Spa blauw, maar dat heeft Richard nog nooit gedronken’, zo wordt er gezegd en daar kun je je alles bij voorstellen. Toch?
Ondanks de voetballes die Brielle zaterdagmiddag kreeg van Noordwijk, was er geen sprake van een chagrijnige keeper. Integendeel. Na afloop zocht Richard breed lachend zijn grootste kwelduivel van die middag op: Rico Kogeldans, de kleine, donkere voorhoedespeler die twee keer had gescoord en zeker vijf assists had verzorgd. Hij sloeg een arm om de nek van de Noordwijkvoetballer en gezellig keuvelend verdwenen ze in de catacomben.
Richard Venneker is een man naar mijn hart. Dik verliezen van een hele goede ploeg en toch blijven lachen. Bijna 38 jaar is hij, maar van mij mag hij nog een paar jaar blijven keepen. Jan Jongbloed deed dat nog toen hij bijna 50 was, Pim Doesburg was half in de veertig en Edwin van der Sar stopte op 40-jarige leeftijd. Richard Venneker kan dus nog lang mee en iedereen zal nog veel plezier aan en met hem kunnen beleven. En hij ook aan het voetbalspelletje, dat werd me zaterdag duidelijk. Kinderen zal hij er gezien zijn leeftijd vermoedelijk niet meer bij krijgen, maar die ene keer toen zijn vrouw op zondagochtend bevallen was en hij zich afmeldde voor de uitwedstrijd van Wit Rood Wit bij HWD, draafde hij ’s middags toch op, omdat hem dat gevraagd werd. Dat doe je alleen als je voetbal heel leuk vindt. En ondanks die dikke nederlaag en die acht doelpunten tegen heeft Richard zaterdag alweer een leuke middag gehad. Het was na afloop van zijn gezicht af te lezen.
{loadposition ads}
