Als scheidsrechter is hij de laatste jaren zeer vaak in deze contreien actief. Op zijn eigen manier. Tegen een rapporteur die ooit bij hem langs de lijn stond en vond dat hij te weinig gele kaarten had getrokken, antwoordde hij: ‘Ik maak zelf wel uit wat ik doe tijdens een wedstrijd’.
Het is Marcel van Ekelenburg uit Kwintsheul ten voeten uit. Marcel is niet iemand die aan een leiband loopt en daarom is het geweldig fascinerend om te zien hoe hij aan de richtlijnen van de KNVB een eigen draai geeft. Vorige week zag ik hem voor het eerst aan het werk tijdens PFC tegen DCV en ik was zo onder de indruk dat ik afgelopen zondag speciaal voor hem naar Gouda reed, waar hij de ontmoeting tussen de tweedeklassers Olympia en Alphen in goede banen moest leiden. Beide keren heb ik me prima geamuseerd.
Marcel is zeker geen scheidsrechter van dertien in een dozijn. Aan warmlopen doe hij niet. Netten controleren? Ik heb het hem niet zien doen. In plaats daarvan maakt hij een praatje op het veld met Jan en alleman en als PFC-aanvoerder John Lugtenburg bewonderend zijn volledig getatoeëerde linkerarm bekijkt, of als hij in Gouda op het veld de pupil van de week ontmoet, kan zo’n gesprek zomaar vijf minuten duren. Kletsen kan Marcel als de beste, ook tijdens een wedstrijd. Hij lult de oren van je kop. Als je hem in de bestuurskamer voor de wedstrijd een paar vragen stelt, is hij minutenlang aan het woord.
Alles passeert dan de revue: de stapavonden met zijn vrouw, de Toyota Supra waarmee hij naar de voetbalvelden toert; zijn hele hebben en houden legt hij op tafel. Hij tovert op zijn mobieltje foto’s te voorschijn en het is dat hij er aan herinnerd moet worden toch echt eens het wedstrijdformulier te gaan bekijken, anders zat ik nu nog met hem te kletsen. Eén ding moet hem echt van het hart: ‘Ze zeggen wel eens dat scheidsrechters zijn gaan fluiten omdat ze thuis niks te vertellen hebben, maar dat is bij mij absoluut niet het geval.’ Marcel is bij toeval scheidsrechter geworden. Toen hij een jaar of 30 was, voetbalde hij bij KMD in Wateringen.
Omdat er op een dag geen scheidsrechter was, liet hij zich lijmen en floot een potje dat anders niet door zou zijn gegaan. Van het een, kwam het ander. Hij begon het leiden van een wedstrijd leuk te vinden, vooral door de positieve reacties die hij kreeg. We zijn nu dik 17 jaar verder en na een lange aanlooptijd in de onderste regionen, mag hij sinds enkele seizoenen eindelijk wedstrijden van enig niveau fluiten. En daar voelt hij zich opperbest bij. Op het veld haalt hij de raarste fratsen uit. Bij PFC, toen de temperatuur nog zomers was, zwaaide hij met groene kaart om een drinkpauze aan te geven. Hij heeft ook altijd een blauwe kaart bij zich, voor toeschouwers die langs de kant te veel opmerkingen hebben. Want Marcel hoort alles. Als een bejaarde supporter van DCV vanuit diens rolstoel in Geervliet commentaar op de kale PFC-grensrechter Ad van de Bom heeft en hem Kojak noemt, voelt Marcel, eveneens in het bezit van een glimmende schedel, zich ook aangesproken. ‘Je mag alles zeggen, als je het veld maar niet op rijdt’, roept hij tegen de man.
En als de trainer van Alphen woest staat te brullen om een niet gegeven penalty, daagt Marcel de man uit het meningsverschil op het veld te komen beslechten. Die strafschop had Marcel eigenlijk wel moeten geven, maar hij stond er zeer ver vandaan toen de spits van Alphen door de Olympiadoelman werd neergelegd. Het was vliegensvlug gegaan na een hoekschop aan de andere kant van het veld. Die corner werd door de Alphenverdediging vakkundig verwerkt toen Marcel naast het doel zijn positie in had genomen. Met een hele verre trap werd de razendsnelle aanvaller weggestuurd die 1 seconde later gestuit werd door Olympiakeeper Robbert Dols. ‘Ik had hem misschien wel moeten geven, want het leek verdacht veel op een overtreding. Maar dat kan toch niet? Ik stond er 60 meter vandaan. Dat kan ik nooit belopen.
Daar zou ik een brommer voor nodig hebben’, zei hij ter verontschuldiging toen hij een paar minuten later weer bij mij in de buurt kwam. Marcel met een brommer op het veld en zo een wedstrijd fluiten. Ik zie hem er voor aan dit serieus te overwegen. Normaal gesproken ga ik voor het voetbal op pad en gebeurt er overal wel iets verrassends. Als Marcel van Ekelenburg de fluit hanteert, gebeurt er 90 minuten lang iets bijzonders. Een geweldige gozer is hij. En een prima scheidsrechter.
{loadposition ads}
