In de bestuurskamer van Zuidland vertelde interim-voorzitter Jan Snel van SHO zaterdagmiddag voorafgaande aan de wedstrijd Zuidland-SHO dat het goed ging met zijn vereniging. ‘En dan bedoel ik niet alleen het eerste’, verduidelijkte hij. Hij sprak over een barbecue ter gelegenheid van de opening van twee nieuwe kunstgrasvelden, waarvoor 500 kaarten verkocht waren en over het feit dat de selectie drie kwartier later dan gebruikelijk ging trainen, zodat de F-pupillen ook op kunstgras konden oefenen. ‘Het gaat steeds meer de goede kant op met SHO. De club leeft. Binnenkort kunnen we het duizendste lid begroeten, verwacht ik.’ Dat is mooi, heel mooi. Maar ook op sportief gebied zal de club op willen krabbelen. Na twee achtereenvolgende degradaties waren de Oud-Beijerlanders er vorig seizoen niet in geslaagd iets van het verloren gegane terrein terug te winnen en zijn ze veroordeeld tot nog een seizoen in de tweede klasse. En dat is toch een beetje beneden hun stand, nietwaar?
Vorig seizoen kregen de SHO-ers met 2-1 klop van Zuidland op sportpark Groot-Nibbeling. Hoe zouden ze het er ditmaal van af brengen? Beide clubs hadden de voorafgaande drie wedstrijden gewonnen en vooraf denk je dan dat het een spannend potje wordt tussen twee gelijkwaardige ploegen. Dat werd het dus niet. Vanaf de aftrap was er slechtS één team dat voetbalde: SHO, waar een zestal spelers op het oude nest was terug gekeerd. Zuidland liep negentig minuten lang achter de feiten aan en het best werd dit geïllustreerd door de duels die Geert Bakker, een van de jongens die bij SHO weergekeerd was, uitvocht met de backs Mark Snijder en Wilco Verhagen.
Snijder werd in de rust vervangen door aanvaller Alex Munzaneva en in de tweede helft moest Verhagen, die van de linksback overkwam naar rechts, proberen Bakker lam te leggen. Dat lukte voor geen meter. Aan alle kanten werd de arme Verhagen voorbijgelopen door Geert Bakker. Het was bij het zielige af. Bakker kon doen en laten wat hij wilde en groeide uit tot de man van de wedstrijd. Wat een voetballer! Alleen al de aanname in de eerste helft, toen hij de bal met zijn hak meenam en in een flits voorbij Snijder vloog, een haarscherpe voorzet afleverde waardoor Jan Jaspers simpel kon scoren, was al voldoende om als neutrale toeschouwer tevreden naar huis te gaan. Maar Bakker deed meer. Veel meer. Hij was voortdurend levensgevaarlijk. Hij passeerde keer op keer de Zuidlandbacks, vaak op snelheid, gaf nog drie assists en miste tussendoor een handvol 100%, zelf gecreëerde kansen. Als Geert nog scherper geweest was, had SHO niet met 4-0, maar met 9-0 gewonnen en zelfs dan hadden de Zuidlanders niet mogen mopperen.
Iedereen had een hele wedstrijd gesmuld van de SHO-linksbuiten, maar zelf was hij toch niet helemaal tevreden. Dat zei hij na afloop tenminste tegen een paar SHO-aanhangers die hem bij de zijlijn kwamen feliciteren. Geert mopperde een beetje over zijn gemiste kansen en zei dat het hem door Zuidlandtrainer Tom Larssen na rust wel erg makkelijk gemaakt werd door een trage voetballer als Verhagen op hem te zetten. ‘Is hij soms trainer van FC Kamikaze?’ kon Geert alweer een beetje lachen.
Toen hij even later met een peuk in de dug-out plaatsnam en samen met het merendeel van zijn ploegmaten de zojuist gespeelde wedstrijd nabesprak, kon hij nog breder lachen. ‘Zou die nummer 3 van Zuidland vannacht wel kunnen slapen’, werd hem gevraagd door Mark Bravenboer. Bakker schaterde het uit en trok nog maar eens tevreden aan zijn sigaret. Als hij er nu maar niet te makkelijk over gaat denken. De competitie is nog lang en Wilco Verhagen heb ik nog nooit zo slecht gezien. We zullen het er maar op houden dat Wilco een slechte dag had en de meeste van zijn ploegmaten ook. Neemt niet weg dat ik zaterdag ontzettend heb genoten. Bedankt Geert.
{loadposition ads}
