Op het eerste gezicht lijkt Chris Lever, de nieuwe spits van PFC uit Geervliet, een onaangepaste voetballer, eentje die zijn eigen gang gaat. Een kenmerkend voorbeeld van dit gedrag is het moment in de thuiswedstrijd tegen SCO’63, afgelopen zondag, waarop de bal door een verdediger van de bezoekers op veld 2 getrapt is en het spel even stil ligt omdat de niet meer zo kwieke voormalige PFC-secretaris Kees Kleywegt de bal aan het halen is. Dan loopt Chris in het doel van SCO’63, pakt de drinkbus van keeper Donovan Levestone van de grond en neemt een paar slokken.
Dat doe je toch niet? Als je dorst hebt, pak je toch een drinkbus van je eigen ploeg? Chris niet. Die pakt een bus van de SCO’63 en als Levestone hem verbouwereerd aankijkt, zegt hij dat hij een droge mond heeft. Eerder in de wedstrijd stond hij al een paar keer met de handen in de zij toe te kijken hoe zijn ploegmaten in de weer waren. Chris kan dat heel mooi, met zijn handen in de zij staan. Maar verwacht je niet van een spits dat hij zich aanbiedt en constant in beweging is?
Maar zo’n spits is Chris helemaal niet. Chris staat met de handen in de zij en pakt zonder te vragen een drinkbus van een ander. Hij is zo’n voetballer waar het eerst op gemopperd wordt door de supporters langs de kant als het met de club waarvoor hij speelt niet zo goed gaat als vooraf gedacht werd. Misschien begon hij daarom vorige week tegen OVV wel op de bank, want ook bij een ‘boerenploegje als PFC’, zoals trainer Rob Vuik het verwoordt, moet je laten zien dat je er als speler alles aan doet.
Zonder de deskundigheid van Vuik in twijfel te trekken, moet hij dat maar niet al te vaak doen, want op de momenten dat Chris Lever wel in beweging is, maakt hij het verschil. In het kwartiertje dat hij mee mocht doen tegen OVV scoorde hij met een puntertje en zondag tegen SCO’63 was hij, op die paar momenten na dat hij met zijn handen in de zij stond, van zeer grote waarde. Na tien minuten, toen het al 1-0 stond, ontfutselde hij Levestone de bal, waardoor Glen Schrijvers de 2-0 kon scoren. Zelf maakte hij, nadat SCO’63 dichterbij was gekomen door een treffer van Lorenzo Kranenburg, de 3-1.
Het was een fenomenaal doelpunt van Chris, dat ook nog eens viel op het moment waarop dat nodig was, want de gelijkmaker hing al een beetje in de lucht. Een pass van Glen Schrijvers viel tussen verdediger Isaac Pattiwael en de uitkomende doelman Levestone, maar als een duivel uit een doosje dook Chris ineens tussen beide SCO’ers op en lepelde de bal over de keeper heen het doel in. Het was een doelpunt van Dennis Bergkamp. Van Diego Maradona. En zo’n goal maakte Chris Lever dus zondag op het voetbalveld aan de Toldijk in Geervliet!
Chris Lever speelt op witte voetbalschoenen. Henk Vos deed dat jaren geleden bij Feyenoord ook eens. Hij werd weggehoond door het thuispubliek. Witte schoenen en Chris Lever; daarover hoor je mij niet mopperen, want bij een voetballer als Chris horen witte schoenen. Punt! Als ik hem was, zou ik ze voor elke wedstrijd zelfs nog even insmeren met tandpasta, dan vallen ze nog beter op. En die armen in de zij en dat ongevraagd drinken uit een drinkbus van een ander mag dan misschien geen wenselijk gedrag zijn, maar als er één voetballer is, die dit mag doen, dan is het Chris Lever van PFC. Want Chris is een fenomeen en een fenomeen mag af en toe even bij komen van de inspanningen.
Zo lang Chris speelt op de manier waarop hij dat zondag deed en doelpunten maakt als die 3-1 tegen SCO’63, dan mag hij wat mij betreft zelfs een tiental minuten tegen de reclameborden aan gaan zitten tijdens de wedstrijd. Er dan is vast wel iemand die hem een flesje water kan aanreiken.
{loadposition ads}
