Bezoek je een thuiswedstrijd van Rockanje, geheid dat je op sportpark Drenkeling Kitty Kievit aantreft. Kitty is namelijk niet weg te slaan bij Rockanje en niet alleen op zaterdag, als het eerste elftal voetbalt. Om de twee weken is ze er ook op zondag, als de twee overgebleven zondagelftallen thuis spelen. ‘Ook op die dag moet er iemand aanwezig zijn die de tegenstander ontvangt’, vindt ze, ‘al is het alleen maar een leider die een wedstrijdformulier in komt vullen. Die krijgt dan een bakje koffie, zoals het hoort.’ Op maandagavond is Kitty er eveneens, want dan worden de scheidsrechters ingedeeld die de komende zaterdag de jeugdwedstrijden moeten gaan leiden. Ook op dinsdag- en donderdagavond is Kitty aanwezig. Dan zijn er trainingen en als er dan iemand wat te vragen heeft, kan die even binnen wippen. En op vrijdagavond, als er geklaverjast wordt, is ze er ook al. En dan is het weer bijna zaterdag en begint alles weer van voor af aan.

Kitty Kievit is goud waard voor Rockanje. Al sinds het seizoen 1988/1989, toen haar dochtertje bij de club tegen een bal trapte, zet ze zich in voor de voetbalvereniging. Wat bezielt een vrouw om haar ziel en zaligheid in een voetbalclub te stoppen? Heeft ze soms een slecht huwelijk? Nee hoor, verre van dat. Het was juist haar man die haar eind jaren ’80 het advies gaf iets bij Rockanje te gaan doen. Kitty’s oma, die ze altijd liefdevol verzorgd had, was zojuist overleden en wat moet je dan met je vrijgekomen tijd? Manlief was in die dagen elftalleider van het eerste en wist dat er achter de bar van het clubhuis behoefte was aan een extra vrijwilliger. Kitty liet zich paaien, werd een paar jaar later wedstrijdsecretaris en is dat inmiddels al 29 jaar. Haar man heeft in het weekend tegenwoordig andere bezigheden, de kinderen zijn al lang de deur uit, maar Kitty is er nog altijd. Ze is er niet meer weg te denken. Kitty Kievit-van Beesten is het gezicht van voetbalvereniging Rockanje.

Bewonderenswaardig is haar inzet voor de voetbalclub, zeker als je weet dat ze een baan had bij de gemeente. Soms, op verzoek, voltrekt ze op het gemeentehuis nog wel eens een huwelijk. Thuis heeft ze, samen met haar man, een uienkwekerij. Bosuien en lente-uien worden er geteeld; een arbeidsintensief werkje. Veel vakantie hebben Kitty en haar man dan ook niet. ‘Eén keer per jaar zijn we een weekje weg. Meestal eind september, begin oktober. Verder nooit. Dat laat het werk niet toe’, legt Kitty uit. Of ze met ‘werk’ de uien bedoelt, of de voetbalclub laat ze in het midden. Een normaal mens heeft wel eens behoefte om de boel de boel te laten en er een paar weken tussenuit te knijpen, maar zo zit Kitty dus niet in elkaar. Als ze iets doet, zet ze zich voor de volle honderd procent in en bij een voetbalclub moeten ze op je kunnen rekenen, vindt ze. De uienkwekerij wordt binnenkort van de hand gedaan. Haar man nadert namelijk de pensioengerechtigde leeftijd en vindt het hoog tijd worden om te gaan genieten van zijn vrije tijd. Hij zal dat voorlopig nog zonder Kitty in moeten vullen, want die wil dolgraag de twintig jaar als bestuurslid van Rockanje volmaken. Nog één seizoen dus. Of ze er in 2012 echt de brui aan geeft valt nog te bezien, maar als Kitty daadwerkelijk besluit het stokje aan een ander over te geven, is één ding zeker: bij Rockanje vinden ze nooit meer zo iemand. Erelid of lid van verdienste is Kitty niet. Nog niet? Als ik het bij Rockanje voor het zeggen had, wist ik het wel. 

{loadposition ads}