Hij loopt alsof hij fietst met hevige tegenwind: met een gekromde rug en hevig schokkende schouders bij elke stap die hij maakt. Een atletiektrainer zou gruwen om zo’n lichaamshouding bij het rennen, maar Joey Kleijn is geen atleet. Hij is voetballer. Spits van Hekelingen en met tien doelpunten achter zijn naam bijzonder effectief. Zondag tegen DBGC, waar zijn vader John trainer is, maakte hij zijn elfde goal en die treffer was een bijzonder fraaie. Een lange hoge bal van achteruit van Earl Starke nam hij mee in de loop en na één keer stuiteren nam hij hem vol op de pantoffel. De bal verdween snoeihard via keeper Marco de Koning en de binnenkant van de rechterpaal in het doel.
Joey zal thuis tijdens het avondeten dat doelpunt nog wel eens ingewreven hebben bij zijn vader. Het was niet alleen een fraaie goal, het was ook een beslissende, want daarmee kwam Hekelingen op een 2-0 voorsprong, een stand die niet meer zou veranderen. Vader John kan niet anders dan trots geweest zijn op zijn zoon dat hij zo’n schitterend doelpunt maakte, maar zal toch zwaar de smoor in zijn aardappelen geprakt hebben. Of had de familie een maaltijdje bij de Chinees gehaald? Hoe dan ook, het elftal van DBGC legde een afgrijselijk zwakke partij op de mat. Het leek wel alsof de mannen uit Oude Tonge er in berustten dat ze dit jaar in de derde klasse niks meer te zoeken hebben, omdat de club onlangs bekend maakte volgend seizoen op zaterdag te gaan voetballen. In de vierde klasse dus. DBGC was drie keer niks. Het werd behoudens de eerste 20 minuten finaal weggespeeld door een onstuimig ten aanval trekkend Hekelingen, waarbij Joey een hoofdrol vervulde.
Was Joey dan een uitblinker, afgelopen zondag? Nee, absoluut niet. Als Joey het echt op zijn heupen had gehad, dan had hij vijf, misschien wel zes doelpunten gemaakt. Dat deed hij niet. Het bleef bij dat ene doelpuntje vlak na rust. Daarvoor en daarna miste hij een heleboel honderd procent kansen. Het was eigenlijk een kunst die ballen niet in het net te schieten, zo fraai waren ze. Zoals die ene, toen hij vrij voor keeper Marco de Koning met binnenkant rechts een afzwaaier produceerde die richting cornervlag hobbelde. Zelfs mijn schoonmoeder met haar kunstheup zou die goal nog gemaakt hebben. Joey Kleijn had zijn dag niet, zondag. Die had hij ook al niet toen Hekelingen in oktober in Oude Tonge tegen DBGC speelde. Hekelingen verloor die dag met 4-2 en Joey was die dag onzichtbaar en heeft dat ’s avonds ongetwijfeld ingepeperd gekregen door zijn vader. Onzichtbaar was Joey afgelopen zondag niet. Met de 2-0 overwinning en zijn doelpunt haalde hij zijn gram, maar de zondagavond had voor hem oneindig veel leuker kunnen zijn als hij een dubbele hattrick had gemaakt. Ik ken Joey persoonlijk niet zo goed. Het lijkt me geen knul met een grote mond en ik vermoed dan ook dat hij, behoudens een klein pesterijtje, zijn vader ’s avonds verder met rust gelaten heeft. Dat is maar goed ook, want net als vader John kon ook Joey niet met veel genoegdoening terugkijken op de wedstrijd. Maar Joey won dus wel. En vader John niet. John hoeft trouwens niet te wanhopen. Volgend jaar heeft hij naar alle waarschijnlijkheid geen last meer van een scorende zoon bij de tegenpartij. Er wordt bij Hekelingen namelijk gefluisterd dat Joey volgend jaar bij DBGC voetbalt, bij zijn vader dus. Misschien dat John het lukt Joey nog doeltreffender te maken, want een spits die zo veel kansen krijgt in een wedstrijd moet gewoon meer doelpunten maken. Klaar! In de vierde klasse moet dat lukken, toch?
{loadposition ads}
