Het is dinsdagochtend, 4 januari 2011. Op de teletekstberichten van TV Rijnmond lees ik het slechte nieuws dat Coen Moulijn is overleden. Het zat eraan te komen. Coen lag namelijk al sinds oudejaarsnacht in het ziekenhuis en de vooruitzichten waren niet al te best. Hij is slechts 73 jaar geworden. Geheel in stijl zond TV Rijnmond dinsdagavond een avondvullend programma uit dat volledig in het kader stond van het leven van de legendarische nummer 11.
De een na de ander kwam vertellen hoe goed Coen wel niet was en hoe gewoon hij altijd gebleven is. Ik heb gelukkig zelf het genoegen gehad om Coen van heel dichtbij mee te maken. Weinig mensen weten dat Coen in zijn nadagen zijn kunsten heeft vertoond in het vijfde elftal van V.O.C., een oud eerste elftal spelers met legendarische spelers als Eef Dunk, Ge Dobbinga en Hannie van der Mijn. Het veteranenelftal speelde haar thuiswedstrijden steevast op zondag om 12 uur op het 2de veld van “The house of Lords” aan de Overschiese Kleiweg. Menigeenheeft zich ook toen nog staan vergapen aan de onnavolgbare passeerbewegingen en immer haarscherpe voorzetten van de goedlachse linksbuiten.
Het was na een van die wedstrijden dat Jan Bongers, oud-bestuurslid van V.O.C., me als jonge en talentvolle speler van het eerste elftal aan Coen voorstelde. Hij bleef die middag naar de thuiswedstrijd tegen Coal kijken en wachtte me na de wedstrijd bij de kleedkamer op. Hij complimenteerde me met mijn spel, gaf me een aantal goede tips en bood zelfs aan om samen aan mijn traptechniek te gaan werken. Ik was verbaasd en trots tegelijk. De grote Coen Moulijn wilde me privetraining geven. Het was mijn eerste kennismaking met een bijzondere man, een grootheid zonder enige kapsones.
Toen ik anderhalf jaar later met een hardnekkige knieblessure kampte, belde Coen me op een avond op met de mededeling dat hij me kon helpen. Nog geen 24 uur later zat ik met Dr. Abarbanel, destijds de sport-arts van Feijenoord, en Coen, in de kleedkamers van de Kuip aan de koffie.De diagnose was gesteld, 2 weken later werden mijn binnen- en buitenmeniscus door een bevriende orthopedist verwijderd. Ik was nog maar net uit de narcose toen Coen al met een fruitmand aan mijn bed stond. Geen paniek, jongen! Het waren zijn eerste woorden. Alles komt goed, jij staat binnen 2 maanden weer op het veld en komt absoluut weer terug op je oude niveau. Coen zou Coen niet geweest zijn als hij geen extra fysiotherapie voor me geregeld had.
Zijn steun en immer positieve instelling hebben er mede toe geleid dat ik een jaar later door Excelsior werd benaderd. Helaas was ik niet goed en fit genoeg om echt in het betaalde voetbal te slagen maar ik zou liegen als ik zeg dat ik geen mooie voetbalcarriere gehad heb. Met het overlijden van Coen is er niet alleen een geweldig voetbaltalent maar ook een vriendelijk mens met een groot hart heengegaan. Het zou fantastisch zijn als alle Rotterdamse amateurverenigingen komend weekend 1 minuut stilte in acht nemen voor mijn grote held! Bedankt Coen, voor alles wat je voor me gedaan hebt, ik zal je missen!
{loadposition ads}
