Bij SHO keken ze een paar jaar geleden reikhalzend uit naar zijn komst. De notabelen van de alom gerespecteerde ranch hadden toch maar mooi de legendarische Bill Tukker weten te strikken, de man met de enorm grote reputatie. De SHO-ranch had een ervaren menner nodig, zo wisten de bewindvoerders aldaar, want het verloren gegane terrein moest zo snel mogelijk herwonnen worden. SHO telde namelijk niet erg meer mee. Hun paradepaardjes waren verworden tot lompe knollen en er waren genoeg andere ranches in die contreien die een betere selectie gedresseerde raspaardjes tot hun beschikking hadden.
Daarom moest er een kerel komen die het klappen van de zweep kende en zo kwam het dat medio 2008 de hulp van de grote Bill Tukker ingeroepen werd. In de wijde omgeving was men jaloers op de SHO-ranch. Iedereen wist zeker dat Sho met deze man aan de teugels binnen de kortste keren weer zou kunnen pronken met aansprekende resultaten. Het eerste jaar waren de resultaten inderdaad opperbest en behaalde SHO zelfs een tweede plek in de op een na hoogste categorie. Helaas wisten ze toen in de barrage net niet verder door te dringen. Bill Tukker gooide er nog een schepje bovenop. Hij eiste nog meer van alles en iedereen en ging onverdroten verder op de ingeslagen weg, gadegeslagen door de bazen van SHO, die het volste vertrouwen bleven houden in hun paardentrainer. Men had bij SHO aan succes mogen ruiken en was overtuigd dat het succes nu wel zou komen. ‘Dit jaar wordt de absolute top bereikt, wist men zeker en alles werd aangewend om Bill te ondersteunen in zijn arbeid: goed voer, prima verzorging, mooie trainingsaccommodatie; de ideale omstandigheden voor de grote Bill Tukker kortom.
Een heel jaar lang was de zweep te horen die hij liet knallen op lange trainingsavonden. Het mocht niet baten. SHO was verleden jaar zelfs niet goed genoeg meer voor de op één na hoogste categorie en nu vond de SHO-ranch zich dus terug op een onvermoed laag niveau. Ze moesten zelfs de strijd aanbinden met onbeduidende ranches uit het achterland, van farms waarvan men nog nooit gehoord had. Het ging van kwaad tot erger. Hoe zeer hij zijn zweep ook liet knallen, een geheel kreeg Bill Tukker niet van zijn verzameling koppige en eigengereide paarden. Hij werd er zelfs een beetje moedeloos van en liet de zweep nog harder knallen. Maar het was trekken aan een dood paard, tot grote onvrede van mister Kegel, de technisch bewindvoerder van de ranch. Begin december escaleerde de boel. Tukker kon zijn biezen pakken. Hij werd de deur gewezen.
De kranten brachten het nieuws groot: ‘Voor de kerst al ontslagen.’ ‘Bill Tukker er uit gekegeld’, hadden ze beter kunnen neerpennen. Hoe dan ook: Bill Tukker is weer een gewoon trainertje. Eén van dertien in een dozijn. Van zijn grote naam is weinig over. In het Wilde Westen van de Hoeksche Waard worden legendes geboren en even gemakkelijk worden grote namen gebroken. Bikkelhard gaat het er daar aan toe. Net als in heel de voetballerij trouwens.
{loadposition ads}
