Terwijl zijn spelers zich in de kleedkamer aan het omkleden waren, bestelde Vlotbrugtrainer Özkan Dabak een broodje kaas en een bekertje koffie aan de bar van het clubhuis van Zinkwegse Boys. Hij bladerde wat in het clubblad van de Boys en beende vervolgens naar buiten om een sigaret te gaan roken en een mobiel telefoongesprek te voeren. Zijn blik viel op het veld, waar zijn ploeg om half drie de strijd aan zou gaan binden met de thuisploeg. Gras. Echt gras. Hij had het al gezien toen hij uit de auto stapte, maar nu stond zijn gezicht plots zorgelijk.
Thuis, aan het Schelpenpad in Hellevoetsluis ligt er een perfecte kunstmat. Zacht verend en egaal als een biljartlaken. Hij traint er zijn jongens twee keer in de week en om de veertien dagen spelen zij er een wedstrijd op. Het eerste elftal van Vlotbrug is gehecht geraakt aan haar eigen kunstgras en kan er prima op uit de voeten. Maar vandaag zou het anders zijn, zo wist Özkan. Peinzend liep hij het grasveld op. Na elke stap bleef hij even staan en veerde lichtjes op en neer alsof hij zeker wilde weten of zijn spelers straks niet tot hun knieën zouden wegzinken. Dat viel behoorlijk mee. Ondanks de regenval van een dag eerder was het veld van Zinkwegse Boys geen moeras geworden. Maar er had best een roller overheen gekund, zo zag je Özkan denken. Hij stak nog maar eens een peuk op en liep verder, om de haverklap op zijn horloge kijkend. Wachten op een wedstrijd duurt lang.
Toen hij net de brand had gestoken in alweer een sigaret kwamen zijn spelers het veld op, keeper Remco Roukema voorop. De warming up kon beginnen. Al snel spoorde hij zijn spelers aan meer te bewegen, want er werd iets te veel gelummeld naar zijn zin. ‘Achttien punten uit zes wedstrijden; wie doet ons iets’, zo schenen ze te denken. Eigenlijk was dat al een voorbode voor wat zou volgen, want vanaf het moment dat scheidsrechter Ramsoedh de wedstrijd in gang had gefloten, liep Vlotbrug achter de feiten aan. Er raasde een tornado over het veld en die tornado heette Zinkwegse Boys. Zij speelden als windkracht 10 op de schaal van Beaufort: scherp, fel, gemotiveerd tot op het bot. Vlotbrug was weerloos. Binnen 25 minuten stond het 2-0 voor de thuisploeg. Özkan zag het gelaten aan. Zijn spitsen werden nooit bereikt. Niets lukte. Zelfs een penalty werd gemist. De wedstrijd eindigde in een kansloze 4-0 nederlaag en daar viel niets op af te dingen. Die afgang ophangen aan het gras alleen is niet terecht, want daarmee doe je Zinkwegse Boys ernstig te kort. Zij bliezen de koploper in de vierde klasse E van het veld. Maar toch. Vlotbrug mag dan nog steeds bovenaan staan; je gaat je wel degelijk afvragen in hoeverre dat door het kunstgras komt. Zaterdag spelen ze weer thuis. Op kunstgras. Maar als ik Özkan was, zou ik toch eens een paar keer op echt gras gaan trainen.
{loadposition ads}
