De eerste keer dat ik hem weer zag nadat ik voor Voetbal Rotterdam een column over hem had gemaakt, sloeg hij me amicaal op mijn schouder. ‘Mooi stukje, man. Heel mooi’, glunderde hij van oor tot oor. ‘Zoals jij het beschreven hebt, zo ben ik helemaal.’ Ik had onder meer geschreven dat de prestaties van PFC, de voetbalclub waarvan hij voorzitter was, hem soms letterlijk aan het hart gingen. ‘Je zou er soms een hartaanval van krijgen’, had hij me namelijk ooit eens gekscherend toevertrouwd. Ook die dag kon hij er nog smakelijk om lachen. Dinsdag 19 oktober 2010 overleed hij. Niet aan een hartaanval, maar aan een slopende ziekte. PFC heeft daar niets mee van doen gehad. Integendeel zelfs. In zijn laatste levensweek had hij nog tegen zijn dochter Ellen gezegd dat zijn cluppie dit seizoen echt naar de eerste klasse zou gaan promoveren. ‘Zeker weten’, zo was hij stellig.
Of hij gelijk krijgt, weet nu nog niemand. Hoe dan ook; Jacob Adriaan van der Bom zal het niet meer meemaken. Jaap werd afgelopen zaterdag in besloten kring gecremeerd en daaraan voorafgaand kon iedereen die hem kende afscheid van hem nemen. Nog nooit was het zo druk in Geervliet. Meer dan 2000 mensen bewezen Jaap de laatste eer. Familieleden, vrienden, bekenden, kennissen en collega’s. ‘Mooi man, heel mooi’, zou hij gezegd hebben, als hij er in levenden lijve bij was geweest. De kerk aan het Kerkplein, waar al die mensen zich verzameld hadden, was veel te klein. Kerk? Was Jaap zo gelovig dan? Nee, maar er was geen groter gebouw op het dorp en hoewel de familie in verband met de te verwachten drukte nog even overwogen had uit te wijken naar de Doelen in Rotterdam, koos zij er toch voor de laatste wens van Jaap te respecteren: na de bijeenkomst in de kerk zou iedereen naar PFC moeten, want daar lag zijn hart. En dat moesten al die mensen weten. Dat wisten ze trouwens allemaal al, want over zijn liefde voor zijn cluppie raakte Jaap nooit uitgesproken. Jaap was PFC, in hart en nieren. Zes jaar is hij er voorzitter geweest. Sponsor was hij veel, veel langer. Hij heeft er vroeger zelf gevoetbald, was er grensrechter en altijd een fanatiek en zeer meelevende supporter. Hij kraamde er tijdens wedstrijden wel eens wat uit richting scheidsrechter en daarna kon hij zich dan wel voor zijn kop slaan. In het vuur van de strijd waren emoties ook Jaap niet vreemd. De laatste jaren was hij trouwens rustiger geworden. Een voorzitter kan namelijk niet staan brullen langs de lijn, zo wist hij. Maar inwendig moet het ook soms nog aardig gestormd hebben bij hem, zoals aan het einde van het vorig seizoen, toen PFC werd uitgeschakeld in de nacompetitie omdat een gescoord doelpunt niet werd gezien door de arbitrage.
Hoewel hij vele nevenfuncties had, was zijn cluppie zijn alles. Zelfs toen het al bijna met hem afgelopen was, bezocht hij nog een wedstrijd van zijn ploeg: de uitwedstrijd tegen DCV in Krimpen aan den IJssel. In de rolstoel en met een zuurstoffles onder handbereik. Toen zijn jongens de 1-1 gemaakt hadden, renden ze massaal op hun voorzitter af en knuffelden hem langdurig. Het was een mooi gebaar. Zaterdag was het ook mooi met al die mensen in Geervliet. Die dag zag ik dat ik niet de enige ben die hem zal gaan missen. Ik had niet anders verwacht, want Jaap was een prachtige vent.
{loadposition ads}
