Waar hij moest kijken, wist hij niet. Wat hij moest doen evenmin. Toen scheidsrechter Oostrom TOGB-SCO’63, de finalewedstrijd van de nacompetitie om een plek in de eerste klasse afgeblazen had, was William Nijs besluiteloos. Moest hij op de grond gaan liggen of pijlsnel de kleedkamer induiken? Moest hij de juichende TOGB-spelers feliciteren of hen negeren? Ach, kon hij maar onder het kunstgras kruipen. Hij verwijderde de touwtjes waarmee zijn kousen opgebonden waren en wierp ze met een breed armgebaar op de grond, nam een slok uit een aangereikte drinkbus en staarde in het luchtledige. De nummer 7 van SCO’63 had het even niet meer.
Feitelijk had hij het de voorgaande 90 minuten nooit gehad. In de dubbele ontmoetingen tegen VELO en Woerden had hij nog zo geschitterd, zwervend tussen de linies, op zoek naar een gaatje waar hij in kon duiken om dan verwoestend uit te halen. Vele, vele doelpunten heb ik dit jaar gezien, maar niet één was fraaier dan de goal die William maakte uit bij VELO. Nog één keer wilde hij uitblinken, nog één keer wilde hij vlammen, maar van al die goede voornemens kwam niks terecht. TOGB hield de linies slim gesloten. Gaten waren er nooit en William liep er verloren bij, de schouders steeds meer naar beneden gezakt, het hoofd steeds dieper gebogen.
Kapot moet hij zijn geweest na afloop, steenkapot; letterlijk en figuurlijk. Zo’n fantastisch seizoen en dan in de belangrijkste wedstrijd van het jaar er niet aan te pas te komen; het is om mismoedig van te worden. William had zijn dag niet, evenals bijna al zijn ploeggenoten. SCO’63 kwam geen moment toe aan het geliefde spelletje, want TOGB speelde het leep. De ploeg uit Berkel en Rodenrijs speelde compact, tikte de bal rond en zocht op het juiste moment de diepte. Zo’n ploeg moet opgejaagd worden en diepgaande spitsen moeten geen meter ruimte krijgen. Trainer Peter van Gestel zal het zijn manschappen vooraf ongetwijfeld verteld hebben. Maar die ruimte kregen ze wel, tot twee keer aan toe en beide malen werd dat meedogenloos afgestraft.
William probeerde het nog wel, maar verder dan een schot ver naast en een kopbal over kwam hij niet. En nu was de wedstrijd afgelopen. Met 2-1 verloren. Verdwaasd stond hij er bij, diep teleurgesteld dat zijn ploeg ditmaal niet aan het langste eind had getrokken. Hij zal zich rot hebben gevoeld, de verdere zondag. Zo dichtbij de eerste klasse en uiteindelijk helemaal niks. Toch moet hij niet treuren. SCO’63 heeft een prima seizoen gedraaid en William Nijs, evenals trainer Van Gestel afkomstig van Spaland, had daarin een groot aandeel. Dat het zondag niet uit de verf kwam, kan gebeuren. Het is alleen jammer dat het nu net in de finale moest gebeuren. De zege van TOGB was terecht, maar een beetje medelijden had ik wel met William.
{loadposition ads}
