Doorgaans probeer ik met een knipoog over voetbal te schrijven. De ene keer met een kritische noot, de andere keer met wat humor. Deze keer probeer ik een bepaalde boodschap mee te geven. Het nieuwe seizoen start komend weekend, tijd voor bezinning dus! Ik wil het eens hebben over mensen in het voetbal. Nee, sterker nog, over mensen in het algemeen. Wat is er zo bijzonder aan mensen?
Ik denk inmiddels te weten wat er zo bijzonder is aan voetbal. Voetbal heeft iets aparts. Soms onschuldig, soms gewelddadig en onacceptabel. Ik ken geen andere sport waarin mensen zich zo snel verliezen. Een pupil die thuis voor de spiegel zijn schijnbewegingen oefent, heeft iets sympathieks. Een supporter die het clublied uit volle borst meezingt heeft iets meeslepends. Een grensrechter die subjectief in zijn beslissingen is, heeft iets twijfelachtigs. Een trainer die roept dat voetbal 90 minuten oorlog moet zijn, heeft iets doms, en een speler die een scheidsrechter molesteert, heeft iets misdadigs.
Er zijn momenten dat je in iets opgaat en jezelf vergeten kan. Momenten die meestal maar kort duren, voor je het weet kom je bij je positieven. Je herinnert je weer dat er een ” Ik “ is en dat men naar je kijkt. Een “ Ik ”die strategisch in de weer is om de wereld te tonen hoe belangrijk hij of zij wel niet is. Een “ Ik ” die er bij wil horen. Een “ Ik ” die dingen te persoonlijk opvat en zich snel tekort gedaan voelt. Een “Ik “ook die zich afvraagt of anderen het beter hebben. Kortom, een “ Ik ” die twijfelt aan zijn eigen identiteit.
{loadposition shop}
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik het gevoel krijgt dat de “ Ik ” van vandaag niet echt zichzelf is. Men leeft op een manier zoals het hoort, niet zoals men eigenlijk wil. Een eigen mening en een eigen identiteit mogen best, sterker nog, ze zijn essentieel om gelukkig te zijn. Uiteindelijk heb je geen publiek nodig om te bepalen of je een goed mens bent of niet. Je bepaalt zelf waar je grenzen liggen, al zul je regels moeten respecteren.
Iemand die gewoon, oprecht en assertief is, heeft in mijn ogen meer X-factor dan een arrogante lul met een gevulde portemonnee of een dikke auto. Waarom zou “ Ik ” constant moeten bewijzen hoe fantastisch en gezellig ik wel niet ben. Wees gewoon jezelf! Vraag jezelf eens af wanneer je het beste en leukste van jezelf laat zien.
Zijn dat de momenten waarop je vertederend en sociaal bent of momenten waarop je zelfingenomen en agressief bent. Ik wil alleen maar zeggen dat je geen respect afdwingt door flink te doen of door rondjes weg te geven in de kantine. Kijk eens wat vaker in de spiegel, wees eerlijk tegen jezelf en toon eens respect naar je medemens. De rest komt vanzelf!
{loadposition ads}
