Gertjan Verbeek is ontslagen bij Feyenoord, zo weten we inmiddels een tijdje. Desondanks bleef de trainer populair en werd zijn naam gezongen tijdens de eerste wedstrijden na zijn ontslag. Donderdagmiddag, aan het herstellen van de griep, luister ik naar het album Magical Mystery Tour van de onvolprezen Beatles. Ineens hoor ik Gertjan Verbeek terug.
”Day after day, alone on a hill, the man with a foolish grin is perfectly still
But nobody wants to know him, they can see that he’s just a fool as he never gives an answer”
De bijna trieste reportage in Voetbal International van Martijn Krabbendam gaf het beeld van een eenzame man. Gertjan Verbeek, alleen, zo benadrukte Krabbendam meerdere keren. Op het vliegveld, op het trainingsveld in de stromende regen in de hoop het onweer te trotseren, in het hotel. Verbeek stond volledig alleen. De man die Feyenoord enterde met de passie van een woeste piraat, die de hele bestaande clubcultuur wilde kielhalen en zijn eigen manier van topsport naar de Kuip wilde brengen. Die inspraak kreeg in de manier waarop de ruimtes in de Kuip werden ingevuld, die letterlijk mocht bouwen. Die man, die recht door zee op dat ene doel wilde afkoersen: Feyenoord terugbrengen aan de top. Die man was verworden tot een eenzame ziel, een half jaar na zijn aantreden. De spelers zagen hem misschien wel een beetje als een “fool”, zoals hij daar stond op dat doorregende veld of als hij tekeer ging in het krachthonk.
”But the fool on the hill sees the sun going down
And the eyes in his head see the world spinning round”
Wat werd er de nadruk gelegd op Verbeek de vrijgezel, ook deze week in het AD weer, door Wilfred Genee. Verbeek zag de zon ondergaan, want hij maakte de langste dagen van allemaal. Kon ook, want hij hoefde zijn kinderen niet in bed te stoppen. Zo kon je Verbeek treffen in het Luxor om een voorstelling van Hard Gras bij te wonen, want Verbeek zocht ook zijn ontspanning. Het zou bij spelers onbegrip hebben gekweekt, als we Johan Derksen moeten geloven. Want die wilden wel eens naar hun familie na een buitenlandse reis, als Verbeek weer eens wilde trainen voor het hogere doel.
”Well on the way, head in a cloud, the man of a thousand voices talking perfectly loud
But nobody ever hears him or the sound he appears to make and he never seems to notice”
Werd Verbeek wel gehoord? Al in juli en augustus hoorde ik de eerste verhalen van diverse mensen die wel eens bij club kwamen. Er was zelfs iemand die toen al beweerde dat Verbeek nooit de kerst zou gaan halen en welbeschouwd is dat ook uitgekomen. De reden was voor hem helder: Verbeek kan niet communiceren. Moeilijk oordelen van afstand. Maar het zou best eens kunnen kloppen. Gertjan, die bij Heerenveen alles kon doen met de jonkies, met het hoofd in de wolken, maar roepend tegen de bierkaai. Luid en duidelijk de aanwijzingen gevend, de voorbeelden zelf gevend in het krachthonk, maar diverse spelers luisterden al snel niet meer. En Gertjan? Die leek het niet te merken, als we zijn uitspraak over zijn eerste gevoelens over een breuk, de woensdag na het trainingskamp, moeten geloven.
”And nobody seems to like him they can tell what he wants to do
And he never shows his feelings”
Was dat dan wat de spelers misten? Wilden ze graag een trainer die zijn emoties toonde? Verbeek oogt nu eenmaal als de koele kikker, de nors kijkende boksfanaat, de man die niet zomaar een gezellig babbeltje met Henk, Giovanni, Kevin, Tim en Roy gaat houden over de laatste CD die ze hebben gekocht, om maar eens een vergelijking met Ron Jans te trekken. Verbeek lijkt me ook niet, zoals Van Gaal, de man die een verjaardagskalender bijhoudt waar de complete familie van spelers en staf in staat. Evenmin lijkt hij me iemand die als Willem van Hanegem uren oeverloos over voetbal kan praten. Maar moet dat? Het is een intrigerende vraag, als de blokfluit al ingetreden is in het nummer.
”He never listens to them He knows that they’re the fools
They don’t like him”
Direct na zijn ontslag liet Verbeek weten dat volgens hem diverse spelers vooral zichzelf tekort hebben gedaan. Zit misschien ook wat in. Maar Makaay bleek geen Sibon, om nog maar eens vergelijking te trekken met zijn succesvolle periode bij Heerenveen. Sibon stond open voor de methode Verbeek en dat had Gertjan ook in Rotterdam gehoopt. En eerlijk is eerlijk, het huidige Feyenoord heeft ook geen Sulejmani, Pranjic of Afonso Alves in de gelederen, die de ploeg aan punten helpt.
The Fool On The Hill sterft weg op de stereotoren. Nooit zo bedoeld, maar ondertussen prima passend bij de lijdensweg van Verbeek in de Kuip. En, wie de CD kent, weet ook wat volgt. Een nietszeggend instrumentaaltje, het chaotische Flying. Ik hoop voor Feyenoord dat dit niet het lied van de komende maanden of van pakweg Leon Vlemmings gaat worden. Nee, dan gun ze ik toch meer afsluiter I Am The Walrus. Maar ja, Mario Been, die wacht nog even…..
{loadposition ads}
