Hij loopt al zeker 30 jaar rond bij Jodan Boys en heeft in al die jaren talloze functies bekleed. Dit seizoen is hij samen met Joop Kempers elftalleider bij het eerste elftal, hoewel Joop op de website als teammanager aangeduid wordt en Ekrem dus anders. Verschil moet er wezen, toch? Niet dat Ekrem er mee kan zitten hoor, zo steekt hij niet in elkaar. Het is trouwens niet in de hoedanigheid van elftalleider dat ik het hier over hem wil hebben. Het gaat om iets anders.
Ekrem is elke dinsdag- en dondermiddag namelijk gastheer bij FC Oosterwei. Dat is een project van de Goudse hoofdklasser Jodan Boys waarbij kinderen tussen 7 en 14 jaar uit de nabijgelegen wijken Oosterwei en Goverwelle na schooltijd op het hoofdveld van de club tegen een balletje aantrappen. Dat doen ze onder de bezielende leiding van selectiespelers Mo Bellahcen en Omar El Haddoti. Zij startten begin september met 23 kinderen uit de wijk waaruit ze zelf ook afkomstig zijn en inmiddels is het groepje uitgebreid tot een mannetje of 40 en hebben Mo en Omar hulp gekregen van Hamza Mehrach, oud-speler van de club en momenteel voetballend bij Olympia.
Goverwelle en vooral Oosterwei zijn wijken met veel inwoners met een migratieachtergrond, Marokkanen vooral. Mo en Omar, beiden eveneens van Marokkaanse afkomst, zijn zelf uit Oosterwei afkomstig en kennen alle kinderen die komen voetballen. Maar ook hun oudere broers, waarvan een aantal op het verkeerde pad geraakt is. Dat willen Mo, Omar en ook Hamza voorkomen. Zij willen de kinderen spelenderwijs normen en waarden bijbrengen, leren goed met elkaar om te gaan en in een later stadium ook ouders erbij betrekken om hen bij te staan in de opvoeding en in de problemen die zij daarbij ervaren. Jodan Boys wil dat ook. In het verleden heeft de club al deelgenomen aan dit soort projecten, maar toen lag de regie in andere handen. Nu trekt Jodan Boys zelf aan de touwtjes. In tegenstelling tot die eerdere, kortdurende projecten bekostigt de club het project nu zelf met de hulp van een paar bereidwillige sponsoren die op de achtergrond willen blijven. Ze hebben nu zelf de regie.
Een voetbalclub met een eigen project om opgroeiende kinderen in goede banen te leiden; het is tamelijk uniek. Het project verloopt naar volle tevredenheid en iedereen denkt al na over de volgende stap: hoe kunnen we ouders hierbij betrekken. Het enige punt waarmee ze een beetje zitten is het feit dat er enkel kinderen van ouders met een migratieachtergrond komen voetballen. Waar blijven de witte kinderen, zo vragen ze zich af. Want die wonen er ook in de buurt. Het neemt niet weg dat het allemaal voorspoedig verloopt en het moet al heel gek lopen dat het project komend seizoen niet voortgezet wordt.
En Ekrem? Wat doet die dan, hoor ik u zeggen. In tegenstelling tot Mo, Omar en Hamza staat Ekrem niet op het veld. Toch lopen alle kinderen weg met hem. Hij heeft elke dinsdag- en elke donderdagmiddag een banaan en een glas limonade voor iedereen klaarstaan. Tussen de bedrijven door aait hij er hier een over de bol, legt zijn oor bij een ander te luisteren en vindt het reuze machtig wanneer de Syrische kinderen, die eerst geen woord Nederlands spraken, zich nu verstaanbaar kunnen maken.
Ik heb waardering voor het feit dat de club zich op deze manier inzet voor de maatschappij. Het sponsorgeld had ook naar de selectie kunnen gaan, nietwaar? Ik heb respect voor de mensen die dit verzonnen hebben. Ik heb respect voor Mo, Omar en Hamza omdat zij 2 middagen per week in weer en wind op het veld staan tot groot jolijt van de kinderen, waarvan het overgrote deel niet eens lid van de club is. Maar het grootste respect heb ik voor Ekrem omdat hij alles altijd regelt en altijd op de achtergrond blijft. Ballen, shirtjes, eten en drinken verzorgen, hij doet alles en tussendoor helpt hij iedereen die langskomt. En vooral ook omdat hij voor een heerlijke Turkse maaltijd gezorgd had toen ik eens een middagje kwam kijken en daarna nog een interview had met hoofdtrainer Dennis van de IJssel. Ekrem is een gouden vent voor FC Oosterwei. En voor Jodan Boys natuurlijk.
