De afgelopen jaren heeft hij naar zijn zin veel te weinig wedstrijden gekeept. Ja, vanaf de winterstop vorig seizoen stond hij als eerste keeper bij Kocatepe onder de lat en dat ging goed. Kampioen geworden zelfs. Maar de 3 jaar ervoor was hij in Turkije op zoek geweest naar een contract bij een profclub en dat uiteindelijk ook gevonden. Bij Antalyaspor onder 21 bijvoorbeeld. Maar wedstrijden heeft hij daar niet zo heel veel gekeept. ‘Veel te weinig’, zegt hij nu. Terug in Nederland had de nu 22-jarige Ünal Can Bayka al snel een basisplaats bij het Rotterdamse Kocatepe, maar omdat de gemeente in de zomer de stekker uit die club trok, kon Ünal al weer op zoek naar een nieuwe club.
‘Ik ben langs geweest bij een paar clubs die interesse toonden’, zegt Ünal. ‘Bij Nieuwenhoorn, bij Magreb en bij nog een paar andere clubs. Maar nergens vond ik waar ik op dat moment naar op zoek was. Ik wilde zo goed als zeker weten dat ik eerste doelman zou worden, want ik had in de voorbije jaren veel te weinig gekeept. Ik had geen zin om weer ergens op de bank te gaan zitten. Natuurlijk moet je de strijd aangaan met keepers die al bij een club zijn, maar daar was ik op dat moment even klaar mee. Ik had in Turkije dingen meegemaakt, die met geen pen te beschrijven zijn. Ik wilde een stabiele periode doormaken en koos daarom voor zondag tweedeklasser GLZ Delfshaven, ook al omdat Mustafa Sayaslan , mijn keeperstrainer bij Kocatepe en een paar ex-ploeggenoten daar onderdak hadden gevonden en mij vroegen om ook naar die club te komen.’
Ünal was als E-spelertje begonnen bij Rozenburg, de plaats waar hij woont. ‘Lekker dichtbij dus. Ik weet nog precies hoe het bij mijn allereerste wedstrijd ging’, glimlacht hij. ‘We moesten uit bij Spijkenisse spelen en die jongens waren allemaal een kop groter dan wij. Ik begon dat wedstrijdje als voetballer en we kregen het ene doelpunt na het andere tegen. In de tweede helft ben ik onder de lat gaan staan. ‘Slechter dan die keeper kon ik het niet doen’, dacht ik. Hoewel ook ik een paar goals tegen kreeg, ging het best goed. En ik vond het heel leuk. Daarna ben ik altijd keeper gebleven. Na Rozenburg ging ik naar SVV, stond daar als B-speler onder de lat in de A1 en toen kwam Kocatepe en die hadden contacten met clubs in Turkije.’
‘In Istanbul was ik op proef bij Istanbul Büyüksihir. Die club heet nu Basaksehir; Elia speelt daar. Ik mocht twee weken meetrainen, maar de tweede week was ik de enige keeper daar. De twee keepers die er al waren, weigerden samen met mij te trainen. Ze waren bang dat ik hun plek in zou nemen. ‘Als Ünal hier mag blijven, gaan wij weg’, zeiden ze gewoon. De club was tevreden over mij, maar gaf me toch geen contract. Ze wilden met hun twee keepers doorgaan. Ik naar Maltepespor, een club in de lagere divisie. De trainer daar was erg gecharmeerd van mij. Maar 3 weken na mijn komst werd hij ontslagen. Ik ben nog wel mee op kamp geweest onder de nieuwe trainer, maar die kwam ineens aanzetten met een keeper van 38 jaar. En bij Antalyaspor kreeg ik wel een contractje, maar daar heb ik in een half jaar tijd 7 trainers meegemaakt, die allemaal hun eigen favoriete keeper hadden. In januari vorig jaar heb ik mijn contract ingeleverd en ben terug naar Kocapete gegaan. We zijn kampioen geworden en mijn rol daarbij was best wel groot. Een keeper is heel belangrijk voor een ploeg. Keeper zijn is leuk, maar ook heel moeilijk. Een spits mag 5 kansen missen maar als hij vlak voor tijd toch de winnende maakt is hij een gevierd man. Als ik 5 wereldreddingen heb, maar vlak voor tijd een fout maak waardoor we verliezen, dan kan ik er helemaal niks van. Dan moet ik er dus maarvoor zorgen dat ik geen fouten maak, haha.’
Ünal vertoont nu zijn kunsten bij GLZ Delfshaven. Hij is er op zijn gemak, heeft de rust gevonden waar hij naar op zoek was. ‘Kampioen worden met GLZ Delfshaven, of promoveren dat is mijn doel’, zegt hij. Toch sluit hij het niet uit om het weer eens hogerop te proberen. ‘Mijn deur staat open. Ze kunnen me bellen’, zegt hij grijnzend.